Życie na służbie - bł. Aniela Salawa

W filmie „Sąd nad Bogiem” jest scena, w której żydowscy więźniowie Auschwitz urządzają Panu Bogu proces, zadając pytanie: "gdzie On jest w codziennym apogeum ludzkiego okrucieństwa"
Odpowiedzą Boga na to pytanie, na obecność Boga w najbardziej okrutnych czasach ludzkości, może być postać bł. Anieli Salawy. W czasie wojny Bóg przychodził do ludzi właśnie poprzez takich ludzi, jak ona. Właśnie przypada jej setna rocznica śmierci.

(NIE)ZWYKŁA SŁUŻĄCA

Urodziła się 9 września 1881 r. - jako dziesiąte dziecko Bartłomieja i Ewy - w ubogiej rodzinie, w Sieprawiu - niewielkiej miejscowości pomiędzy Myślenicami a Wieliczką. Aniela nie miała szans na porządną edukację. Skończyła zaledwie dwie klasy podstawówki. Nauczyła się czytać i pisać, po czym została na gospodarstwie pomagać rodzicom. Ci postanowili wydać ją za mąż w wieku 16 lat, jednak Aniela powiedziała kategoryczne „nie”. Poparły ją starsze siostry, które nie tylko popierały jej sprzeciw, ale i znalazły Anieli pracę służącej w Krakowie. I to właśnie ten niepozorny epizod stał się niezwykle istotnym zwrotem w jej życiu. Zresztą nie jedynym.

Przez dwadzieścia lat była służącą, co we współczesnym świecie wymagającym popularności w „lajkach” i lansowania się w Dubaju byłoby całkiem niezrozumiałe. Na dodatek nie było to spokojne zajęcie. Zmieniała pracodawców, kiedy spotykała się z nieobyczajnymi zaczepkami. Żegnała również te domy, gdzie sprzeciwiano się jej praktykom religijnym. Nawet będąc zwykłą służącą, potrafiła odnaleźć w tym zajęciu coś nadzwyczajnego. Kiedyś powiedziała, że „Pan Jezus lubi ludzi schludnych i czystych”. Pomagała więc w osiągnięciu tego ideału tym, którym służyła.

Ważny zwrot w jej życiu nastąpił w 1899 r. kiedy zmarła na gruźlicę jej siostra Teresa. Dla Anieli był to czas nie tyle dramatu i załamania, co silnego duchowego rozwoju.  Wstąpiła do Sodalicji Mariańskiej. W wieku osiemnastu lat złożyła śluby czystości. Nosiła się z zamiarem wstąpienia do zakonu, ale nie było to możliwe ze względu na słabe zdrowie i brak posagu. Skorzystała więc z możliwości wstąpienia do Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka, gdzie nowicjat zaczęła 15 maja 1912 r.  Od 1900 r. do końca życia należała też do Stowarzyszenia Sług Katolickich pod wezwaniem św. Zyty, niosącego pomoc służącym.
Kolejne zwroty życiowe nastąpiły dosyć szybko. Pierwszym z nich był wybuch I wojny światowej. Zgłosiła się wtedy do pomocy w szpitalach. Nie dzieliła przy tym potrzebujących na lepszych i gorszych. Na jej pomoc mogli liczyć również jeńcy wojenni. To, co zarobiła, rozdawała potrzebującym. Jeżeli zastanawiano się, gdzie

PATRONKA CHORYCH NA SM
Niestety Aniela Salawa wkrótce poważnie zachorowała na stwardnienie rozsiane. Zwolniona z pracy w 1916 r. została sama, schorowana, bez dachu nad głową i środków do życia. Dobro, które czyniła, jednak do niej wróciło. Otrzymała pomoc ze strony swoich koleżanek, służących tak, jak ona sama. Od 1917 r. Aniela nie była już stanie podjąć się żadnego zajęcia. Wynajęła pokój, choć słowo „pokój” w tym przypadku było nadużyciem. Zamieszkała w wilgotnej izbie bez podłogi. Około 1920 r. nie mogła już chodzić. Tym razem z pomocą przyszedł jej III Zakon św. Franciszka, a także ojcowie jezuici i redemptoryści, w których świątyniach była częstym gościem.

Aniela Salawa zmarła 12 marca 1922 r. Beatyfikował ją Jan Paweł II w czasie pielgrzymki do Polski w 1991 r.  Mówił wtedy m.in.: „Jest to dla mnie ogromna radość, że mogłem dzisiaj w Krakowie wynieść do chwały błogosławionych Anielę Salawę. Ile razy modliłem się przy jej relikwiach, jak głęboko zapadły mi w pamięć jej słowa: «Panie! Żyję, bo każesz, umrę, kiedy chcesz, zbaw mnie, bo możesz»”.

Wspomnienie liturgiczne bł. Anieli Salawy przypada 9 września, w rocznicę jej urodzin. Pozostawiła po sobie „Dzienniki”, duchowy zapis jej przeżyć z okresu 1916-1922, czyli czasu choroby. Jej grób znajduje się w Bazylice Franciszkanów w Krakowie. Jest patronką tercjarzy franciszkańskich ( Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Polsce), służących, studentów, nieuleczanie chorych, a także chorych na stwardnienie rozsiane.