120 lat temu urodziła się Hanka Ordonówna

Po raz ostatni zagrała "Ordonka", jaka nazywano ją powszechnie, w filmie Konrada Toma „Parada Warszawy” z 1937 r.

26 marca 1931 r. w kościele św. Krzyża w Warszawie odbył się ślub Ordonówny z hrabią Michałem Zygmuntem Tyszkiewiczem, posiadaczem dóbr ziemskich i dyplomatą MSZ. Dwa lata wcześniej napisał on polskie słowa do argentyńskiego tanga "Callecita de mi barrio". Ordonówna wielokrotnie wykonywała ten utwór, znany jako "Uliczka w Barcelonie". Związek przedstawiciela jednego z największych artystokratycznych rodów z urodzoną w rodzinie kolejarskiej aktorką kabaretową wielu współczesnych, z rodziną hrabiego na czele, uznawało za mezalians.

W latach trzydziestych aktorka pojawiała się na scenach kabaretów Banda (1932–1933), Wielka Rewia (1935–1936) i Cyrulik Warszawski (1936–1937). Grała także w Teatrze Miejskim im. Słowackiego w Krakowie prowadzonym wówczas przez Juliusza Osterwę. Przed wybuchem wojny występowała w USA oraz w kilku krajach Europy.

Po wybuchu wojny aresztowało ją gestapo. Artystkę osadzono w więzieniu na Pawiaku w Warszawie. Dzięki staraniom męża i kontaktom dyplomatycznym z włoskim dworem królewskim Wiktora Emanuela III została zwolniona w kwietniu 1940 r.

Tyszkiewiczowie przeprowadzili się do Wilna. NKWD aresztowało hrabiego. Aktorka zgodziła się na kilka koncertów w Moskwie, lecz odmówiła przyjęcia sowieckiego obywatelstwa. Przez kilka tygodni Ordonówna była zmuszona do pracy fizycznej w sowchozie (sowieckim państwowym gospodarstwie rolnym) koło Kujbyszewa. Po zawarciu układu Sikorski-Majski w lipcu 1941 r. tysiące polskich obywateli uwięzionych przez NKWD i deportowanych w głąb ZSRS objęła tzw. amnestia.

Zwolniona z łagru trafiła do Taszkientu. Więzienie NKWD na Łubiance opuścił także hr. Tyszkiewicz, który został przez Rząd RP mianowany sekretarzem polskiej ambasady w Teherenie (Persja, ob. Iran). Zimą 1941/42 w polskim ośrodku w Tockoje (ob. Rosja) Ordonówna zorganizowała teatr, koncertowała dla polskiej publiczności i opiekowała się sierotami po deportowanych przez NKWD Polakach z Kresów Wschodnich RP.

18 marca 1942 r. Władysław Anders na spotkaniu ze Stalinem omówił kwestię ewakuacji polskich oddziałów do Iranu. Terytorium sowieckie opuściło ponad 115 tys. osób: 78,5 tys. żołnierzy oraz 37 tys. cywilów, w tym 18 tys. dzieci. Ordonówna uczestniczyła w ewakuacji kilkuset polskich dzieci z obozów dla uchodźców w Taszkiencie i w Aszchabadzie (Turkmenistan) do Bombaju (ob. Mumbaj) w Indiach.