7 VII 1913: Urodził się Włodzimierz Pietrzak

Dobrze zapowiadający się polski poeta, prozaik i krytyk literacki Włodzimierz Pietrzak urodził się sto lat temu w Warszawie. Zginął jako żołnierz Powstania Warszawskiego podczas walk na Starówce. Miał zaledwie 31 lat.
Dzieciństwo spędził w Turku. W pobliskim Kaliszu ze znakomitymi ocenami ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. Już wtedy próbował pisać. Redagował szkolne pismo „Świt”, gdzie publikował pierwsze swoje utwory.

W 1931 r. – zaraz po maturze – zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Nim rozpoczął studia, przez rok w Zakopanem leczył gruźlicę. Jako student angażował się w prace Koła Polonistów i aktywnie uczestniczył w wieczorach poetyckich. W 1934 r. w ramach Biblioteki Koła Polonistów wydał – wspólnie z Ryszardem Matuszewskim i Janem Kottem – tom poezji. Samodzielny tom poetycki „Prawo drapieżne” opublikował po ukończeniu studiów, w 1936 r.

Jako prawnik podjął pracę w urzędzie Funduszu Pracy, bardziej jednak interesowała go literatura. Publikował recenzje, artykuły, polemiki na łamach takich pism jak „Gazeta Polska”, „Ilustrowany Kurier Codzienny”, „Życie literackie”, „Kamena”.

Od 1937 r. angażował się w działalność polityczną w Związku Młodej Polski, organizacji w pierwszym okresie działalności związanej z Obozem Zjednoczenia Narodowego. Został zastępcą redaktora naczelnego jej organu „Młoda Polska”. Pisał też w „Prosto z mostu”.

Po wybuchu II wojny światowej kontynuował pracę nad cyklem powieściowym „Między Wschodem i Zachodem” oraz ukończył „Rachunek z dwudziestoleciem”. Jednocześnie działał w konspiracji. Był redaktorem podziemnej „Pobudki”, a od 1941 r. tygodnika „Nowa Polska”, organu Konfederacji Narodu, organizacji podziemnej o charakterze polityczno-wojskowym. Angażował się w pracę propagandowo-polityczną tej formacji, a jesienią 1943 r. został w niej szefem sztabu.

Gdy wybuchło Powstanie Warszawskie, bez wahania przystąpił do walki. Przyjmując pseudonim „Balk”, walczył na Starym Mieście w plutonie „Mieczyków” w batalionie „Czata 49”. Otrzymał Krzyż Walecznych i awans na podporucznika. Wspominany był jako dobry dowódca (po zranieniu dowódcy „Mieczyków” objął komendę), sanitariusz i tragarz ciał zabitych.

Zginął 22 sierpnia 1944 r. w domu przy ul. Franciszkańskiej, podczas krótkiego odpoczynku. Odłamek granatu, który wybuchł na podwórku, ciężko go zranił. W warunkach polowych poddany trepanacji czaszki zmarł w godzinę po operacji. Pochował go kapelan o. Józef Warszawski TJ, ps. Ojciec Paweł.

Jest patronem przyznawanej od 1949 r. przez Stowarzyszenie PAX nagrody (obecnie nadaje ją Katolickie Stowarzyszenie Civitas Christiana).

Wojciech Świątkiewicz Idziemy nr 27 (408), 7 lipca 2013 r.