Baczyński uszlachetnia

Tu, po przeciwnej stronie placu (Zbawiciela w Warszawie – przyp. red.), w podwórzach, była niegdyś sławna klinika ginekologiczna, której resztki rozebrano kilka lat temu, a w której, jak wszystko wskazuje, leczyła się pani Stefania. Modliła się o to dziecko, na które tak długo czekała, aż w końcu wymodliła syna, który, mimo że przyszedł na świat chorowity, to odziedziczył po rodzicach coś, co w sumie zrodziło talent o nieprzeciętnej sile – bo to przecież był gejzer talentu, i to na dwóch równoległych polach: poezji i plastyki. I chociaż w plastyce Baczyński nie zdążył się spełnić, to poezja uczyniła go wielkim.

Taki poeta rodzi się raz na 200 lat. My teraz czekamy na nowego Baczyńskiego, jak niegdyś czekano na nowego Słowackiego, aż narodził się Krzysztof Kamil Baczyński, o którym wprost mówiono, że jest „drugim Słowackim”. Poezja Baczyńskiego jest naszym skarbem narodowym, który należy pielęgnować i zachować dla przyszłych pokoleń. Każdy naród tworzy swoje ziemskie Niebo, swój Panteon ludzi wyjątkowych, stanowiących owe kamienie milowe, drogowskazy dla następców. I Baczyński jest w tym Panteonie. Ta poezja uszlachetnia. Baczyński uszlachetnia.

Poezja na ogół dla nas tyle znaczy, ile nam daje w danej chwili, lecz poezja Baczyńskiego ma też inny wymiar: jest poezją na trudne czasy, czasy próby, czas wielkich wyborów. Ma nas podtrzymywać na duchu w trudnych chwilach, także osobistych. Być może nadchodzą takie chwile. Żyjemy w czasach załamania czy wręcz kryzysu moralnego, gdy w imię libertyńskiej tzw. poprawności politycznej, głównie w Europie, fałszuje się historię i psuje język. Wróg nie jest wrogiem, lecz przeciwnikiem. Wkrótce dowiemy się, że bolszewik, który przyszedł podpalić nasz dom, to też przyjaciel, bo to też człowiek… To poprawne politycznie psucie języka polskiego nie odbywa się w mowie potocznej, ale w sferze życia publicznego, w mowie oficjalnej i w mediach, a więc tam, gdzie dbałość o precyzję językową powinna być szczególna. Z całą pewnością te potworki językowe to nie jest język poezji i to nie jest język polski. To nie język Baczyńskiego, Mickiewicza czy Schulza… To nowomowa okradająca nas z uroków i walorów polszczyzny.

Powtórzę, co już powiedziałem w innym miejscu: widmo libertynizmu krąży nad Europą. To jest największe po komunizmie zagrożenie dla naszej tożsamości. To jest ideologia, która wykorzystuje bezwład tzw. demokracji liberalnej, po jej plecach wspina się, by zapanować nad Europą. To proceder sfer „najlepiej wiedzących”, jakiejś nowej „rasy panów”, ustalających normy moralne, do czego nie mają ani boskiego, ani ludzkiego prawa. To jest walka z Dekalogiem, z Kościołem katolickim, z całą dotychczasową cywilizacją judeo-chrześcijańską, którą próbuje się przerobić na własny użytek. Próbuje nam się wmówić, że do czegoś nie dorośliśmy, poucza się nas mówiąc, że to postęp, że to nowoczesne, chociaż w moralności takiej kategorii jak postęp nie ma. Jest dziesięć przykazań. My, pokolenia wychowane na poezji Baczyńskiego, dobrze o tym wiemy. Miejmy nadzieję, że Europa, nasz kraj znajdą w sobie tyle siły, by tej gwardii deprawatorów skutecznie się przeciwstawić. Jest to już trudne, jako że macki owych deprawatorów weszły w struktury różnych państw i stroją się oni w pióra obrońców demokracji, libertyńskiej w zamyśle.

Następna okrągła rocznica to będzie już 100. rocznica urodzin poety. Powstaje pytanie o pomnik Baczyńskiego w Warszawie. Że Baczyński zasługuje na pomnik w stolicy, to nie podlega dyskusji. Nikt poważny tego nie neguje. Zginął w walce o to miasto i jest najsławniejszym warszawiakiem, który poległ w Powstaniu Warszawskim. W swoim dorobku poetyckim, liczącym około 500 wierszy, ma ponad 50 wierszy mobilizujących do walki, jakich nie ma żaden inny poeta czasu wojny, także starszego pokolenia, w kraju i na emigracji. Ten blok wierszy, czy nawet pojedyncze utwory, to byłby wyrok śmierci, gdyby wpadły w ręce gestapo. Sa tam przecież wezwania: „ludu mój, do broni” i tym podobne… Baczyński ma prawo do postumentu, do wyniesienia na piedestał w wymiarze ludzkim. Ale nie uczynię tu dużego nadużycia mówiąc, że w potocznym rozumieniu był też człowiekiem świętym.

Moim pragnieniem jest, aby ten pomnik stanął na tym placu, nie gdzieś pokątnie, ale na środku placu, w miejscu owej tęczy, która w końcu stąd znikła i przestała swoim kiczem szpecić architekturę tego jednego z nielicznych w nowej Warszawie prawdziwych placów. A jeśli z jakichś powodów byłoby to niemożliwe, to stanąć powinien przed dawnym Ratuszem, na placu Teatralnym, chociaż na tym placu są już dwa pomniki: Moniuszki i Bogusławskiego, i można by mieć wątpliwości, czy trzeci pomnik w tym miejscu to nie za dużo.

Baczyński urodził się na terenie tej parafii (Najświętszego Zbawiciela – przyp. red.), tu był chrzczony i tu, na tym placu – zauważmy, w miejscu znacznie bardziej uczęszczanym niż północna pierzeja placu Teatralnego – powinien stanąć ten pomnik, jako świadectwo wartości zawartych w jego postaci i poezji, postaci i poezji Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

***
Słowo wygłoszone podczas uroczystości z okazji 95. rocznicy urodzin poety w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie 22 stycznia 2016 r. Autor jest biografem poety.

Wiesław Budzyński Idziemy nr 5 (539), 31 stycznia 2016 r.