Niedawno pisałem na tych łamach o wartościowym filmie francuskim „Mała mama”. Tak się składa, że w miesiącach wiosennych i letnich pojawiają się na naszych ekranach liczne filmy francuskie rozmaitych gatunków.
Mamy zatem w repertuarze utwory sensacyjne, komediowe, dramaty społeczne, a także melodramaty. Autorzy niektórych z tych pozycji wprost nawiązują do bogatej tradycji kina francuskiego, co świadczy (mimo współczesnych negatywnych lewackich zjawisk społecznych i kulturowych) o ciągłości francuskiej kultury.
Z premier czerwcowych można wymienić kilka pozycji, które ilustrują tę opinię. „Między dwoma światami” w reżyserii Emmanuela Carrere jest dramatem społecznym z wyraźną intencją publicystyczną. Juliette Binoche, gwiazda kina francuskiego i europejskiego, znakomicie gra tu znaną pisarkę, która incognito zatrudnia się jako sprzątaczka, pracująca wraz z poszukującymi doraźnych zajęć bezrobotnymi. Zdobyta praca jest niskopłatna, często upokarzająca, wymaga ślepej dyscypliny. Marianna wykorzystuje doświadczenia z pracy w kilku zakładach w portowym mieście Caen do napisania nowej książki, w której zdemaskuje firmy wykorzystujące zatrudniane kobiety na śmieciowych umowach, nie dając im żadnych prawnych regulacji. Planowana książka ma więc ujawnić te praktyki, podobnie jak to bywa w dziennikarskich tzw. „reportażach uczestniczących”, służących do zdemaskowania różnych negatywnych zjawisk społecznych.
Autor tego interesującego filmu stara się ukazać działania bohaterki z różnych punktów widzenia, podkreślając także, mimo społecznych intencji jej postępowania, moralną dwuznaczność wprowadzania w błąd przez Mariannę koleżanek z pracy i pracowników urzędu zatrudnienia w celu osiągnięcia prywatnego celu – sukcesu wydawniczego. Poza tym ujawniona tu prawda ma swoje drugie oblicze. Większość zatrudnianych w opisany na ekranie sposób godzi się bowiem na dyktowane warunki pracy, aby zarobić na choćby skromne życie. Zmuszają je do tego brak kwalifikacji i rozmaite negatywne doświadczenia życiowe.
W każdym razie film ten, przypominający utwory z okresu socrealizmu, dobrze nadaje się do rozważań na temat aktualnej sytuacji społecznej we Francji.
Innym interesującym filmem francuskim jest obraz „Paryż, 13 dzielnica”, w reżyserii popularnego i doświadczonego twórcy Jacques’a Audiarda. Utwór ten można nazwać melodramatem społecznym. Reżyser umieścił akcję w środowisku pracujących w Paryżu imigrantów. Chinka Emile wynajmuje pokój w swoim mieszkaniu, kupionym przez rodziców, pochodzącemu z Afryki czarnoskóremu nauczycielowi. Uwikłana w luźne relacje dziewczyna stopniowo zakochuje się w Emilu i czeka na wzajemność, aż do zaskakującego zakończenia.
Inne wątki filmu także dotyczą problemów uczuciowych kolejnych postaci damskich i męskich, zagubionych w wielkomiejskim świecie, zmagających się z samotnością i frustracją. Tak więc oglądamy tu interesująco sportretowane środowisko międzynarodowych mieszkańców Paryża. Ciekawe, że bohaterowie filmu, mimo swojej odmienności, zachowują się na ekranie jak poszukujące miłości postacie z klasycznych utworów francuskich, których realizowano od zawsze bez liku.
Co? Gdzie? Kiedy?
