Jakie pojednanie!

Po Bożym Narodzeniu wyświetlany był na seansach studyjnych, na ekrany zaś wchodzi 18 lutego. Tym razem mistrz kina hiszpańskiego zrealizował utwór formalnie i dramaturgicznie tradycyjny, przypominający solidne produkcje telewizyjne, daleki od poprzednich dzieł reżysera, przepełnionych magicznymi emocjami oraz efektownymi, a nawet zabawnie przetworzonymi wątkami, zaczerpniętymi z hiszpańskiego, europejskiego i amerykańskiego kina popularnego. Przede wszystkim jednak należy zaznaczyć, że Almodóvar w swoich autorskich filmach zawsze inspirował się kulturą hiszpańską, którą wykorzystywał do kreowania osobistych, artystycznych wizji. Takie podejście nieustannie było podstawą jego scenariuszy.

Bohaterkami „Matek równoległych” są dwie kobiety, które przypadkiem spotykają się w szpitalu na sali porodowej. Janis i Ana pochodzą z różnych środowisk, pierwsza jest niezależną artystką – fotografką o poglądach liberalnych, a druga zbuntowaną dziewczyną z rozbitej rodziny konserwatywnej, jak się domyślamy – o tradycjach frankistowskich.

Nie bez powodu reżyser w ten sposób przeciwstawił obie bohaterki środowiskowo. Po urodzeniu dzieci losy dziewczyn splatają się w interesujący sposób. Poznajemy ich perypetie, relacje z rodzinami i partnerami oraz dramat ich urodzonych niedawno dzieci. Prywatny wymiar ukazanych tu kobiecych spraw ma w filmie także szerszą wymowę – historyczną i społeczną. Janis czuje się spadkobierczynią tradycji republikańskiej wojny domowej w Hiszpanii z lat 30. XX w. Kieruje działalnością fundacji planującej w jej rodzinnych stronach ponowny pochówek bojowników republikańskich zabitych przez żołnierzy Franco.

Ciekawe, że Almodóvar zdecydował się zakończyć film scenami pojednania nad grobami żołnierzy. Obie kobiety stoją tam w zgodzie i w poczuciu wspólnoty. Autor utworu jednoznacznie identyfikuje się jednak z tradycją lewicową, jakby nie zdawał sobie sprawy, że w wojnie domowej chodziło przede wszystkim o to, czy w Hiszpanii wprowadzony zostanie komunizm w wersji stalinowskiej. Ofiarą terroru oddziałów republikańskich, komunistycznych i anarchistycznych, padło wielu konserwatystów, księży i zakonnic. Generał Franco ze swoimi oddziałami położył temu kres i po wygranej wojnie wyrzucił komunistów z Hiszpanii, co oczywiście wiązało się z ofiarami. Nie chcą dziś o tym pamiętać fanatyczni zwolennicy lewackich porządków w Europie, na siłę wprowadzający ideologię neomarksistowską w Unii Europejskiej, także w Hiszpanii. Przykre, że znakomity reżyser Pedro Almodóvar, proponując pojednanie narodowe ponad podziałami, nie wziął pod uwagę tych faktów.

„Matki równolegle” (Madres paralelas). Hiszpania, 2021. Scenariusz i reżyseria – Pedro Almodóvar. Wykonawcy – Penélope Cruz, Milena Smit, Israel Elejade, Aitana Sánchez--Gijón, Rossy de Palma i inni. Dystrybucja – Gutek Film