Czy na łamach prasy PRL autorami listów od czytelników byli tylko czytelnicy?
Jak próbowano przechwytywać korespondencję obywateli pod pretekstem walki z amerykańskim wywiadem i niemieckim rewizjonizmem? Dlaczego jedni biskupi mogli publikować swoje listy pasterskie w urzędowych pismach diecezjalnych, a inni nie? To tylko niektóre z wielu zagadnień podejmowanych w książce o epistolografii w Polsce Ludowej, którą wydał Instytut Pamięci Narodowej.
To ciekawe studium na temat roli, jaką korespondencja odgrywała w działalności aparatu władzy i tajnej policji politycznej, a także spojrzenie na nią jako źródło do badań życia społeczno-politycznego, kulturalnego i naukowego w tym okresie. Osobne części poświęcone są listom do redakcji gazet i czasopism oraz korespondencji, która miała charakter skarg, protestów, petycji i interwencji. Wśród prezentowanych tematów są także te dotyczące listów pasterskich Episkopatu w okresie Wielkiej Nowenny i Milenium Chrztu Polski, a także petycji wiernych do władz państwowych w sprawach budownictwa sakralnego w Gdańsku.
Publikacja zwraca uwagę, że szeroko rozumiane źródła epistolarne są cennym materiałem do poznania przeszłości PRL.
Epistolografi a w Polsce Ludowej
(1945-1989)
Instytut Pamięci Narodowej
Warszawa 2020, 574 s.
Co? Gdzie? Kiedy?
