Świadkowie cudu

Wydaje się niekiedy, że o sensowności ochrony życia ludzkiego na każdym jego etapie powiedziano już wszystko: rozwiano już wszelkie wątpliwości, padły wszystkie argumenty. A jednak wciąż argumenty te nie trafiają wielu osobom do przekonania lub – kiedy problem przyjęcia na świat dziecka niepełnosprawnego i poświęcenia mu swoich planów życiowych dotyczy nas samych – rzucane są w kąt. Dlaczego? Często to sprawa samej formy mówienia o problemie: bywa, że drętwa, narzucająca się, nieporuszająca wyobraźni ani serca, a z drugiej strony nie dość osadzona w realiach. Za dużo haseł, za mało świadectwa. Zbyt wiele stereotypów, za mało faktów. Co więc można zrobić?

Bardzo udaną próbą naprawy tej sytuacji jest wydana niedawno książka Moniki Odrobińskiej „Żyć, nie umierać”. Autorka, dziennikarka „Idziemy”, szczęśliwa mężatka i mama dwóch córek, dobrze znana jest czytelnikom tygodnika z błyskotliwości i sprawności obserwacji przelewanych na papier oraz zamieszczanych na portalu Idziemy.pl. Postanowiła ona w jednym miejscu zebrać tę część swoich reportaży, wywiadów i świadectw, które mają jeden wspólny mianownik: autentyczny zachwyt i głęboką zadumę nad ludzkim życiem. Zwłaszcza tym poczętym i zagrożonym przez niezrozumienie fenomenu jego czysto ludzkiej, unikatowej natury.

W książce nie ma topornego przekonywania, jak być powinno. W to miejsce autorka proponuje spotkania z niezwykłymi świadkami. Po pierwsze, są to rodzice cieszący się dziećmi, które „nie miały prawa się urodzić i przeżyć”. Po wtóre, to sami urodzeni wbrew staraniom, by nie żyli – dziś już jako dorośli służący swoimi talentami innym.

Osobną część książki stanowią wywiady ze starannie dobranymi, jak pisze we wstępie do książki abp Henryk Hoser SAC, rozmówcami – także świadkami dzielącymi się swoim doświadczeniem i specjalistyczną wiedzą. A że autorka umie być dociekliwa i jednocześnie wrażliwa, a odpowiedzi są „przytomne” – otrzymujemy kompendium wiedzy o życiu ludzkim i jego początkach z biologicznego, genetycznego oraz metafizycznego punktu widzenia.

Nie zabrakło także innych tematów, m.in. eugeniki, aborcji eugenicznej, procedur in vitro, antykoncepcji, adopcji, okien życia, naprotechnologii, rodzin zastępczych, toczącej się dyskusji nad zmianą prawa aborcyjnego itd. I wszystko to znowu bez natrętnego forsowania czyichkolwiek poglądów, za to w sposób żywy i przykuwający uwagę, zdradzający fascynację życiem – zarówno autorki, jaki i jej rozmówców. Stąd tytuł książki, aby „żyć, nie umierać”. Aby czytając, spojrzeć na życie ludzkie w nowy, świeży sposób. Bo, zgodnie z dewizą tygodnika „Idziemy”: kto czyta – nie błądzi!

Monika Odrobińska, „Żyć, nie umierać”, Wydawnictwo Diecezji Warszawsko-Praskiej/Jedność, Warszawa/Kielce 2018, 176 s.