Cuda

Prorok Elizeusz dokonuje cudu rozmnożenia chleba, o czym słyszymy w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Życie proroka przypadło na czas wzrastającego odstępstwa Izraelitów. Prawo Boże łamano, odstępowano od źródła życia na rzecz kultów bałwochwalczych, występowała coraz większa niesprawiedliwość społeczna. W odpowiedzi Bóg daje swoich proroków – Eliasza i Elizeusza. Obaj stanowią wyraźny znak Bożej obecności wśród swojego ludu. Cud rozmnożenia chleba pokazuje, że Bóg troszczy się o najbiedniejszych. Wydarzenie to stanowi zarazem zapowiedź czasów mesjańskich. Elizeusz uczy nas postawy zawierzenia. Nakazuje słudze rozdać przyniesiony chleb. Nie zraża się wątpliwościami sługi i powtarza wezwanie, powołując się na autorytet słowa Bożego: „bo tak mówi Pan: Nasycą się i pozostawią resztki”.

Odstępstwo od nakazów prawa i rosnąca niesprawiedliwość w stosunkach międzyludzkich grożą Efezjanom, do których kieruje swoje przesłanie św. Paweł Apostoł. Chrześcijanie są wezwani do budowania jedności i trwania w niej, tak jak jeden jest Duch, który daje życie, i Bóg, który powołuje. Pokora, cichość, cierpliwość mają pomóc w zachowaniu jedności. Są to postawy, które najpełniej upodabniają chrześcijan do Jezusa. Pomagają wejść na drogę naśladowania Chrystusa. Droga ta prowadzi do wypełnienia powołania chrześcijańskiego. Podprowadza nas do zrozumienia i przyjęcia tajemnicy, której zapowiedzią będzie cud rozmnożenia chleba opisany w dzisiejszym fragmencie Ewangelii św. Jana.

Opis cudu rozmnożenia chleba przypomina opis cudu Elizeusza z pierwszego czytania. Jednak to, co wydarzyło się nad jeziorem Genezaret, przekracza cud proroka Starego Testamentu. Jezus gromadzi wokół siebie prawie pięć tysięcy mężczyzn oraz nieokreśloną liczbę kobiet i dzieci. Ludzi, którzy stają się głodni, których trzeba nakarmić. Pozwala wypowiedzieć się uczniom. Pokazuje perspektywę ich niewiary. Filip mówi: „Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać”. Głos zabiera również Andrzej, który stawia pytanie: „Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?”. Uczniom brak przekonania o wszechmocy Boga i trwałości Jego błogosławieństwa.

Pan Jezus zadaje pytanie uczniom, aby na tle ich odpowiedzi pokazać swoją postawę. „Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał”. Mistrz wykazuje postawę zaufania, której wyrazem jest wypowiedziane dziękczynienie. Jezus dziękuje za to, co ma się wydarzyć i co będzie potwierdzeniem tego, co jest. Bóg darzy swój lud łaskami i karmi we właściwym czasie.

Cud rozmnożenia chleba stanowi zapowiedź Eucharystii – prawdziwego cudu cudów, w którym Bóg zaprosi swój lud do uczty miłości i jedności. Pan Jezus chce nam pokazać, że do owocnego uczestnictwa w tej uczcie miłości potrzebna jest nam wiara, według której Bóg z tego „niewiele”, które przyniesiemy, uczyni swoim błogosławieństwem „wiele”. Wiara, której wypełnienie staje się możliwe dzięki przemienianiu serca w codziennej cichości i pokorze przebywania z braćmi.