Dom, za którym tęsknimy

W przedszkolu na zajęciach pojawia się temat rodziny. Dziecko np. ma za zadanie namalować swoją rodzinę, swój dom. Mniej lub bardziej zgrabnie rysuje mamę, tatę, rodzeństwo, dziadków. Na tym rysunku uwydatnia jakieś cechy tych osób, może związane z wyglądem albo z wykonywaną pracą. Coś podobnego znajdujemy w Ewangelii. Można powiedzieć, że Jezus również sporo mówi o swoim niebiańskim domu. Opisuje Osoby i relacje, jakie w tym domu panują. Tego dotyczy Jego wyznanie z dzisiejszej Ewangelii.

Ks. Bronisław Bozowski w książce „Proboszcz niezwykłej parafii” tak pisze o tej tajemnicy w swoim życiu: „Uświadomiłem sobie, że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Najświętszej Trójcy, a więc winniśmy żyć na Jej podobieństwo. Trójca Święta to nie zamknięty klan, towarzystwo wzajemnej adoracji. Ona jest otwarta na cały świat. Bóg nie jest Bogiem zimnym, obcym i dalekim, ale współczuje ze światem, współcierpi i współraduje się z ludźmi”.

Wierzymy w Boga Ojca, od którego początek bierze wszelkie istnienie. Ojciec – Dawca życia, wymagający i stanowczy, a jednocześnie czuły, wrażliwy, „niezmordowany” w przebaczaniu. Wierzymy w Syna Bożego – Boga, który stał się jednym z nas. Ten, który tak dobrze zna nasze ludzkie sprawy, rozterki, pytania, cierpienia i radości. Wcielona Miłość, która uczy nas otwartości i daru z siebie w relacjach z innymi, widzenia brata w drugim człowieku. Ten, który karmi nas sakramentami w drodze do Ojca. Wierzymy w Boga – Ducha Świętego, który został nam dany po to, abyśmy z niewolników stali się dziećmi. Pocieszyciel, Ogień Miłości oczyszczającej, Woda Życia, gasząca wszelkie pragnienie. Ten, który uczy nas się modlić; modli się w nas i za nas. Pomaga nam przekraczać kolejne bariery naszych zniewoleń i zranień. Wyzwala nas z lęku i rozpaczy, a jednocześnie otwiera nasze oczy i „zakasuje rękawy”, pokazując, jak wiele w nas i wokół nas domaga się przemiany i uzdrowienia.

Jesteśmy dziećmi Boga, który w taki sposób nam się przedstawia. To jest nasza tożsamość, tożsamość chrześcijan – dzieci Boga, który jest Wspólnotą Miłości. Jesteśmy na Jego podobieństwo, tzn. naszą drogą jest miłość, aż po dar z siebie. Miłość ta nie ma nic wspólnego z posiadaniem innych ani posługiwaniem się innymi. Miłość ta leczy z paraliżującego lęku, że przez służbę innym coś się utraci, że sił zabraknie, że się na końcu zostanie samym, porzuconym i wykorzystanym. Jak pisał ks. Jan Twardowski: „oddanie się takiej Miłości nie jest rezygnacją z siebie, jest poszerzeniem swojego życia”. Aż po wieczność.