Jak dzieci

Pierwsze czytanie to znany fragment Księgi Mądrości, ukazujący knowania bezbożnych przeciwko sprawiedliwemu. Słyszymy powody skłaniające ich do takiego kroku. Sprawiedliwy „jest nam niewygodny: sprzeciwia się naszemu działaniu, zarzuca nam przekraczanie Prawa, wypomina nam przekraczanie naszych zasad karności” – mówią. Sprawiedliwy jest chodzącym wyrzutem sumienia, dlatego musi zostać poddany próbie. Cierpienie ma być probierzem wierności zasad, które głosi. W knowaniach bezbożnych jest zawarta podwójna przewrotność. Zarzuty skierowane przeciwko sprawiedliwemu są tak naprawdę wymierzone w Boga. Skoro to Jego sługa, to Bóg go wybawi. Oczywiście bezbożni – zanurzeni w oślepiającej głupocie zła – nie wierzą w zbawczą interwencję Boga.

Zło, mieszkające w sercach bezbożnych, obecne jest w większym lub mniejszym stopniu w sercach wszystkich ludzi. Także uczniów Chrystusa. W drugim czytaniu pisze o tym Apostoł Jakub, kierując swoje słowo do jednej ze wspólnot chrześcijańskich. Jakub pyta: „Skąd się biorą wojny i kłótnie między wami?”, i odpowiada: „Nie skądinąd, tylko z waszych żądz, które walczą w waszych członkach”. Żądza, którą trzeba zaspokoić, zaślepia. Uniemożliwia tworzenie wspólnoty. Kieruje w stronę egoistycznych działań. W konsekwencji uniemożliwia modlitwę i kontakt z Bogiem. A przecież – w oczach Jakuba – tylko „mądrość zstępująca z góry” może dać człowiekowi siłę do przemiany wewnętrznej, w konsekwencji której będzie możliwy pokój, „owoc sprawiedliwości”. Cechy mądrości ukazane przez św. Jakuba są zdumiewająco podobne do cech miłości z Pawłowego Listu do Koryntian. I mądrość, i miłość znajdują swoje uosobienie w Jezusie Chrystusie, który cierpi zawsze wtedy, kiedy w człowieku zwyciężają egoistyczne żądze.

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii według św. Marka widzimy, że apostołowie również poddają się swoim żądzom – w tym wypadku władzy i pozycji społecznej. Jezus zapowiada uczniom swoją śmierć i zmartwychwstanie. Oni odpowiadają milczeniem. Kiedy docierają wspólnie do Kafarnaum, Jezus pyta ich, o co spierali się między sobą podczas drogi. Okazuje się, że uczniów nie interesuje słowo Jezusa, oni zajęci są wewnętrzną rywalizacją o pierwsze miejsce. Pan Jezus pokazuje, cierpliwie tłumaczy im, że pierwszeństwo ucznia wiąże się ze służbą i ofiarą. Pokazuje dziecko, które uczeń powinien przyjąć, aby realnie przyjąć Jezusa. Najsłabsi stanowią skarb Kościoła i dają okazję do zgodnego z wolą Boga prymatu we wspólnocie. Ile trzeba nawrócenia i apostołom, i nam, aby to zrozumieć? Bóg cierpi, a Jezus, Sprawiedliwy, pada pod ciosami naszych żądz, gdyż one – od tych z pozoru niewinnych, często bagatelizowanych, do tych największych, które gromkimi deklaracjami odrzucamy – oddalają nas od prawdziwego dziecięctwa Bożego i czynią nas bezbożnymi.