O aniołach wiernych Bogu zwykle mówi się jako o duchach czystych. W nich nie ma światłocienia, który chce ukryć coś przed Stwórcą. Ich wierność jest niepodważalna. Szczerość i oddanie to ich cecha.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Waldemar Kluz
Pierwsze czytanie: Ap 12, 7-12a
Apokalipsa to księga z wyraźnym rysem nadziei dla prześladowanych chrześcijan i odbiciem niebiańskiej liturgii sytuującej Boga w centrum stworzenia. Czytamy dzisiaj fragment Apokalipsy wraz z całym Kościołem podczas liturgicznego święta trzech Archaniołów: Michała, Gabriela i Rafała. Jednakże w tym tekście pojawia się tylko postać Michała Archanioła. Michał należy do grona tych stworzeń, które szybko orientują się w buncie niektórych aniołów przeciwko Stwórcy. On pozostaje wierny Bogu we wszystkim, wierny według znaczenia swego imienia: „Któż jak Bóg” [1]. Księga Objawienia św. Jana wyraźnie kreśli przekonanie, że w niebie przy Bogu nic, co ma znamiona zła, grzechu, nie ostoi się, zostanie strącone, odrzucone. Tekst objawiony wzywa nas do zdecydowanej wierności Bogu, wyrażającej się w odrzucaniu, strącaniu w naszym życiu, myślach, słowach i uczynkach wszystkiego, co ma choćby pozory zła. Liturgia ziemska, mszalna jest odzwierciedleniem liturgii niebiańskiej, Bożej w wieczności. Podczas każdej Eucharystii na początku we wspólnocie ludu Bożego podejmujemy akt pokuty, który zmierza do uznania prawdy o naszej grzeszności, ale też jest odrzucaniem grzechu. Święci Archaniołowie pomagają nam w trwaniu przy Bogu. Dzisiejsze pierwsze czytanie jest aktualne w kontekście kultury masowej, codziennej, która zaciera granice dobra i zła, rezygnując z wysiłku rozróżnienia kąkolu od pszenicy. Relatywizm w codziennym życiu oddala nas od prawd obiektywnych, co wskazuje na ignorowanie Boga.
Psalm responsoryjny: Ps 138(137), 1b-2a. 2b-3. 4-5
Pieśń psalmiczna kontynuuje tematykę pierwszego czytania. Jest to motyw liturgiczny poszerzony o eucharystyczne rozumienie. Eucharystia znaczy „dziękczynienie”, w Psalmie 138 autor sławi Pana z całym zaangażowaniem i chwali Go w obecności aniołów. Motyw liturgiczny co do uczestników i miejsca rozwijany jest sukcesywnie w kolejnych wersetach. Dzisiejszy psalm zapowiada w sposób profetyczny, że przyjdzie taki czas, dzień, kiedy całe stworzenie uzna Boga za jedyny fundament rzeczywistości, życia i harmonijne piękno stworzenia w komunii ze Stwórcą. Śpiewanie psalmów w Kościele przywołuje i ukierunkowuje nas na Boga.
Ewangelia: J 1, 47-51
Ewangelia czytana w święto trzech archaniołów nabiera kolejnego głębokiego znaczenia. Choć wydarzenie opisane przez Jana jest historyczne, to ma także znaczenie duchowe. Jezus, widząc zbliżającego się Natanaela, powie o nim: „To prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu”. O aniołach wiernych Bogu zwykle mówi się jako o duchach czystych. W nich nie ma światłocienia, który chce ukryć coś przed Stwórcą. Ich wierność jest niepodważalna. Szczerość i oddanie to ich cecha. Jezus w Natanaelu dostrzega prawdziwość. Jako ludzie dzisiejszej epoki w wielu dziedzinach żyjemy w dwuznacznościach, pozorujemy wiele aspektów życia. A jednak pociąga nas autentyczność i prawość. Rozum ludzki, chcąc osiągnąć cele, manipuluje i oszukuje, serce przeciwnie – jest autentyczne. Starożytni Egipcjanie stosujący praktykę mumifikacji ciała ludzkiego wydobywali z czaszki mózg, często natomiast zachowywali serce. Serce ludzkie może być autentyczne i bez podstępu, jeśli przylgnie do Boga i Jego słowa.
[1] Michał – Któż jak Bóg; Gabriel – Bóg jest mocą; Rafał – Bóg leczy. Wszystkie imiona mają związek z Bogiem, oddają powiązanie z Bogiem i wierność Bogu.
Co? Gdzie? Kiedy?
