Jezus pragnie dotrzeć do serc wszystkich ludzi, ale nie chce wdzierać się do nich przemocą. Wysyła zwiastunów swego przyjścia. To Jego uczniowie, a więc my, mamy przygotować serca i umysły ludzi na przyjęcie orędzia zbawienia, nadziei, radości a nade wszystko miłości. Spójrzmy na nasze życie: czy nie uciekamy przed tym odpowiedzialnym zadaniem?
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: S. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD
Pierwsze czytanie: Ne 8, 1-4a. 5-6. 7b-12
Tekst przeczytanego dziś pierwszego czytania mszalnego, uwrażliwia nas na dwie postawy, których oczekuje od nas Bóg. Pierwsza dotyczy roli Słowa Bożego w naszym życiu. Lud Izraela domaga się od pisarza Ezdrasza przyniesienia księgi Prawa. Mężczyźni, kobiety i wszyscy zdolni słuchać, stoją od rana aż do południa, słuchając odczytywanych słów. Ich pragnienie poznania Bożych pragnień jest niezwykłe. Zobaczmy też jak wielką czcią Izraelici otaczali słowa Boga. Gdy księga została otworzona – powstali. Po otrzymaniu błogosławieństwa padli na twarze w kornym pokłonie. A jaki jest nasz stosunek do Bożego słowa? Czy jest w nas głód słowa? Z jakim szacunkiem podchodzimy do Biblii w naszych domach, w Kościele?
Druga rzecz, o której mówi nam pierwsze czytanie, skłania do refleksji nad tematem świętowania. Zgodnie ze słowami Pisma dzień poświęcony Panu ma być dniem radości. Świąteczne potrawy, słodkie napoje są jednym z elementów świętowania. Aby jednak poświęcić dzień Panu, należy spełnić uczynek miłosierdzia wobec ubogich. Taka postawa czyni nas otwartymi na radość w Panu, która jest naszą ostoją pośród szarej codzienności.
Psalm responsoryjny: Ps 19, 8-9. 10-11
Psalm responsoryjny dzisiejszej liturgii mszalnej jest pieśnią ogłaszającą piękno, doskonałość, w końcu wartość Bożego Prawa. Warto wsłuchać się w słowa, które wskazują na źródło duchowej mocy, pewności, że idziemy właściwą drogą, źródło życiowej mądrości i radości. Psalmista dostrzegał doniosłość pouczeń Pańskich. Widział ich sens, znaczenie. Rozkoszował się przykazaniami Pana, widząc w nich „latarnię” oświetlającą drogi jego życia. A jak jest z nami? Czy zadajemy sobie pytanie o nasz stosunek do wskazań, jakich Bóg udziela czy to w dekalogu, czy w nauczaniu Kościoła? Czy dostrzegamy w nich wartość, przewyższającą wartość złota – złota najczystszego? Pan dzieli się z nami swą mądrością przekraczającą wszelkie poznanie. Czy przyjmujemy Jego dar, czy odrzucając go, chcemy stanąć w miejscu Najwyższego Prawodawcy i pozbawić się tego, co już posiadamy, i tego, co przygotował dla nas Bóg?
Ewangelia: Łk 10, 1-12
Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów – te słowa skłaniają do głębokiej refleksji nad tematem naszego osobistego udziału w misji dawania świadectwa o Bogu pośród otaczającego nas świata. Jezus pragnie dotrzeć do serc wszystkich ludzi, ale nie chce wdzierać się do nich przemocą. Wysyła zwiastunów swego przyjścia. To Jego uczniowie, a więc my, mamy przygotować serca i umysły ludzi na przyjęcie orędzia zbawienia, nadziei, radości a nade wszystko miłości. Spójrzmy na nasze życie: czy nie uciekamy przed tym odpowiedzialnym zadaniem? Czy Bóg może liczyć na naszą pomoc? Czy powstrzymuje nas lęk przed utratą pokoju, gdy niepowodzenia staną się naszym udziałem? Zechciejmy usłyszeć i uwierzyć: pokój nasz powróci do nas! Czy na pewno? Tak, jeśli będziemy myśleć nie o własnym wyniesieniu, lecz o dziele i chwale Boga. A zatem odwagi! Pan nas wysyła jako świadków swojej wielkości, miłości, miłosierdzia. Nieśmy je światu na drodze, na jakiej postawił nas Bóg.
Co? Gdzie? Kiedy?
