Powołanie nie jest własną drogą. Jest to zawsze droga Jezusa, na której my towarzyszymy Jemu i wypełniamy Jego dzieła.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. dr Leszek Rasztawicki
Pierwsze czytanie: Hbr 8, 6-13
Autor Listu do Hebrajczyków podkreśla, że kult sprawowany przez kapłanów świątyni stanowi pewien zarys rzeczywistości niebiańskiej. Autor czerpie argumentację z Pięcioksięgu Mojżesza, gdzie Bóg nakazuje wykonać przedmioty kultu według wzoru, „jaki ukazano mu na górze” (Wj 25,40). Ten nakaz powtórzy się w opisie budowania świątyni dla Pana. Judaizm często snuł pewne spekulacje na temat idealnego sanktuarium niebiańskiego, którego doskonałym wzorem ma być świątynia jerozolimska. W ten sposób ziemska świątynia nabierała niezwykłej powagi i znaczenia.
Autor Listu pragnie ukazać wyższość kapłaństwa Chrystusowego nad świątynią, nie tylko z tego powodu, że swe źródło czerpie ze sfer niebiańskich, ale przede wszystkim oparte jest na lepszym i nowym przymierzu oraz na lepszych obietnicach. Nie chodzi o to, że coś jest lepsze w sensie nowoczesności i aktualności, ale Autor zwraca uwagę, że kapłaństwo Chrystusa ma charakter pełnego i ostatecznego wypełnienia w Nim. W ten sposób Chrystus jest jedynym i wiecznym Arcykapłanem i tylko Jemu ten tytuł przynależy. Pośrednictwo Chrystusa jako Arcykapłana dopełnia obietnic Starego Przymierza. Prawo Boże zostaje zapisane w sercach ludzkich. Tworzy się nowa więź przymierza Boga z odnowionym ludem. Ta więź i przymierze mają charakter powszechny. Powszechna również będzie znajomość i poznanie Boga.
Psalm responsoryjny: Ps 85, 8 i 10. 11-12. 13-14
Psalm 85 ma charakter lamentacji narodu podczas wygnania i niewoli. Centralne miejsce zajmuje oczekiwanie na Mesjasza, w którym wypełniają się obietnice Boże. Psalmista kieruje usilną prośbę do Boga, by nie tylko przebaczył grzechy, ale nade wszystko całkowicie odnowił Izraela. Lud zatem oczekuje na zbawienie i łaskawość Bożą. Obrazem wybawienia jest powrót z kraju wygnania do ojczyzny, ziemi patriarchów i przodków Izraela. Psalmista występuje jako prorok, pocieszając lud, że zbawienie jest bardzo blisko. Chwała Boża na nowo zamieszka w kraju, po powrocie z niewoli. Wraz z chwałą Boga zakróluje miłosierdzie, wierność, sprawiedliwość i pokój. W Psalmie 85 zawarta jest nauka o wędrówce ludu wierzącego do pełnego wypełnienia Bożych obietnic. Powrót do Ziemi Obiecanej jest tylko pewnym etapem w drodze do Ojczyzny Wiecznej.
Ewangelia: Mk 3, 13-19
Pan Jezus ustanawia kolegium Apostołów, na których następnie zbuduje swój Kościół. Wybiera tych, których chce. Zawsze inicjatywa stoi po stronie Boga. Z naszej strony zaproszenie trzeba rozpoznać i z radością odpowiedzieć na głos Pana. Jezus wyraźnie kreśli cel powołania. Pierwszą rzeczą jest nieustanne towarzyszenie Jezusowi. Następnie gotowość, by Mistrz mógł posyłać z misją głoszenia nauki. Udziela przy tym potrzebnych władz. Apostołowie mają ratować ludzi od wpływu złych duchów. Jest to egzorcyzmowanie świata, by mógł rozpoznać i przyjąć Boga. Dokonuje się to, jeżeli w pełni trwamy przy Jezusie. To On wypełnia misję. My, z naszej strony, towarzyszymy Jemu, poświęcając swój czas, życie i zdolności. Zatem powołanie nie jest własną drogą. Jest to zawsze droga Jezusa, na której my towarzyszymy Jemu i wypełniamy Jego dzieła.
Co? Gdzie? Kiedy?
