Prorok Jeremiasz to kolejna osoba oskarżana, a mająca w tym tygodniu przybliżyć nam dramat Jezusa. Jezus odrzucony przez swój naród miał w historii Izraela swoich poprzedników. Najważniejszym zdaniem dzisiejszego fragmentu jest to: „Pan jest przy mnie”.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Maria Agnieszka od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD
Pierwsze czytanie: Jr 20,10-13
Prorok Jeremiasz to kolejna osoba oskarżana, a mająca w tym tygodniu przybliżyć nam dramat Jezusa. Jezus odrzucony przez swój naród miał w historii Izraela swoich poprzedników. Najważniejszym zdaniem dzisiejszego fragmentu jest to: „Pan jest przy mnie”. Wobec doświadczenia prześladowań, wobec chaosu oszczerstw to jedno jest pewne: Pan jest przy mnie, dlatego wraz z prorokiem odpowiadam Mu wdzięcznym sercem, śpiewam i wysławiam. Moja wiara nie jest jednak naiwna, dlatego biorę pod uwagę, że obecność Pana nie musi przełożyć się na doczesne bezpieczeństwo. Prawdą jest zarówno to, że Bóg „ratuje życie ubogiego z ręki złoczyńców”, jak i to, że Jeremiasz zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach, prawdopodobnie w Egipcie, zaprowadzony tam wbrew własnej woli. Pełną odpowiedzią Boga na ufność człowieka będzie dopiero zmartwychwstanie Jezusa, a po nim nasze zmartwychwstanie.
Jesteśmy jednak wciąż w Starym Testamencie, dlatego prorok mówi także: „dozwól, bym zobaczył Twoją pomstę na nich”. Modlitwa Jezusa idzie w innym kierunku: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23, 34). Najczęściej jednak w zbolałym sercu jest miejsce na obie te modlitwy. Pierwszą wypowiadamy z poziomu emocji i potrzeby ludzkiej sprawiedliwości, drugą z poziomu woli nawróconej i przenikniętej miłosierdziem. Bóg przyjmuje całą naszą modlitwę i całe nasze człowieczeństwo, pragnie je całe zbawić.
Psalm responsoryjny: Ps 18,2-3a.3b-4.5-6.7
Przepiękny tekst Psalmu 18 pozwala nam uwielbić Boga w tajemnicy Jego opieki nad nami. Bóg jest naszym potężnym Obrońcą. Jest naszą Mocą, Opoką, Twierdzą i Wybawicielem. Jest dla nas Skałą, Tarczą i Obroną. W ten sposób doświadczamy jego miłości i tymi słowami wyrażamy naszą miłość. Czasem miłość wyraża się w milczeniu, tu jednak o intensywności jej przeżywania świadczą raczej słowa, ich ilość i moc. Słowo zaprasza mnie do wylania duszy przed Bogiem. Mogę dziś powiedzieć Mu, kim dla mnie jest.
Milczenie z kolei pozwoli mi wsłuchiwać się w głos Jezusa, który modli się tym Psalmem. Zbliża się Jego Pascha. Pomału ogarniają Go fale śmierci, odmęty niosące zagładę i pęta otchłani. Jezus jednak woła do Ojca i wie, że Jego krzyk dociera do celu. Bóg słyszy Jego głos. Bóg słyszy nasz głos.
Ewangelia: J 10,31-42
We wczorajszej Ewangelii ostatnie słowo Jezusa brzmiało „Ja jestem”. Jezus nazwał siebie imieniem Boga i wszyscy, którzy Go słuchali, rozpoznali to natychmiast. W ich uszach zabrzmiało to jak bluźnierstwo, stąd reakcja samosądu: próba ukamienowania Jezusa. Jezus wie jednak, że ta próba zabicia Go nie powiedzie się, gdyż zna zamiar Ojca. Wie, że Jego godzina jeszcze nie nadeszła. Jezus doprowadza do końca swoją rozmowę z Żydami. Wcześniej powoływał się na swoją naukę, teraz powołuje się na swoje czyny. Jedno i drugie pochodzi od Ojca, jedno i świadczy o jedności Ojca i Syna.
Po co Jezus prowadzi tę trudną rozmowę? Cel jest ukryty, ale bardzo wyraźny, zasygnalizowany w ostatnim zdaniu. Wobec napiętej atmosfery całej tej sceny łatwo je przeoczyć, a przecież ono jest najistotniejszym owocem Ewangelii tego tygodnia. Ono dotyczy także nas: wielu jednak w Niego uwierzyło. Ja jednak w Niego uwierzyłem. Rozpoznałem Boga w Słowie.
Co? Gdzie? Kiedy?
