Komentarze do czytań - piątek, V tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Anna Wasilewska

Pierwsze czytanie: Dz 13, 46-49

W święto Cyryla i Metodego, ewangelizatorów Słowian i patronów Europy, pierwsze czytanie opisuje spotkanie Pawła i Barnaby z Żydami. Podczas jednej z podróży misyjnych apostołowie udali się do Antiochii Pizydyjskiej. Przez kolejne szabaty przychodzili do synagogi, aby zebranych zachęcać do wytrwania w łasce Bożej. W czasie ostatniej wizyty, oprócz Żydów, byli również inni mieszkańcy miasta. Nie podobało się to Żydom. Wtedy apostoł Paweł przemówił do Żydów: Słowo Boże powinno być głoszone najpierw wam. Ale skoro je odrzucacie, sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego. Dlatego zwracamy się do pogan. Żydzi, odrzucając naukę o Jezusie, tym samym zamykają się na Boże Słowo. Paweł i Barnaba decydują zwrócić się do pogan. Idą do pogan głosić naukę o zmartwychwstałym Chrystusie przynoszącym zbawienie wszystkim ludziom. Spełniają się tym samym słowa proroka Izajasza: Ustanowiłem Cię światłością narodów, aby przez ciebie zbawienie dotarło aż po krańce ziemi. Boże zbawienie nie dotyczy wybranych grup etnicznych, kulturowych, społecznych. Słowo Boże powinno trafić do każdego. Dla Niego nie istnieją żadne granice. I my, jako uczniowie Jezusa, jesteśmy zobowiązani nieść Słowo, aby ludzie „słysząc to, radowali się i wielbili słowo Pańskie”.

Psalm responsoryjny: Ps 117, 1-2

Psalm 117 jest najkrótszym psalmem. W dwóch wierszach nawołuje do wielbienia Boga. „Adorować Boga, oznacza uznać Go za Boga, za Stwórcę i Zbawiciela, za Pana i Mistrza wszystkiego, co istnieje, za nieskończoną i miłosierną Miłość” (KKK 2096). „Adorować Boga, oznacza wychwalać Go, wielbić i uniżać samego siebie” (KKK 2097). Człowiek nie może zapomnieć o tym, że jest stworzony. Stworzony z miłości Boga, która jest bezwarunkowa, nie zna zmęczenia i nigdy się nie kończy.
Św. Ireneusz z Lyonu napisał: Chwałą Boga jest człowiek żyjący. Boga nie chwalimy tylko naszymi słowami czy wdzięcznością podczas modlitwy. Całe nasze życie, takie, jakie ono jest, może być chwaleniem Boga. Niezależnie od tego, czy robimy wielkie rzeczy, czy wypełniamy drobne obowiązki, Bóg jest w tym uwielbiony.

Ewangelia: Łk 10, 1-9

Jezus posyła uczniów, aby głosili Dobrą Nowinę. Liczba uczniów, siedemdziesięciu dwóch, nie jest przypadkowa. Tradycja żydowska mówiła o siedemdziesięciu, czasem siedemdziesięciu dwóch narodach. Uczniów czeka niełatwe zadanie. Mają przygotować serca ludzi na przyjęcie Jezusa. Żniwo wielkie, bo jeszcze wielu o Bogu nie słyszało, wielu od Boga się odwróciło. Wśród wierzących sporo takich, którzy nie rozumieją w pełni, że „beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5). Jezus nie ukrywa, że mogą się spotkać ze złym przyjęciem: „Oto was posyłam jak owce między wilki”. Daje, jak dobry Mistrz wskazówki, jak należycie wypełniać powierzoną misję. Mają być łagodni i niestrudzeni. Powinni we wszystkim zaufać Bogu i nie robić niczego, co mogłoby opóźnić wypełnienie otrzymanych zadań. Jego polecenia są najważniejsze. Uczniowie Jezusa nie mogą do nikogo odnosić się z niechęcią, tylko przynosić duchowy pokój. W drodze nie szukają własnych wygód, korzyści. Ich postawa musi być bezinteresowna i skromna. W tej perykopie Jezus przekazuje nam dzisiaj, w jaki sposób należy godnie głosić Królestwo Boże.