Komentarze do czytań - Piątek, XXVI Tydzień zwykły, wspomnienie św. Teresy od Dzieciątka Jezus

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: S. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD

Pierwsze czytanie: Ba 1, 15-22

Pierwsze czytanie mszalne zawiera wspaniały przykład wyznania win. Baruch w imieniu wszystkich wygnańców czyni swoisty rachunek sumienia. Przyjrzyjmy się jego elementom. Oto prorok ogłasza, że Bogu należna jest sprawiedliwość. Uznaje zatem autorytet Pana. Tylko, jeśli damy posłuch Bożemu słowu, będziemy umieli spojrzeć na swoje życie we właściwym świetle. Drugim elementem prorockiego wyznania jest uświadomienie sobie dobrodziejstw, jakich Pan udzielił swemu ludowi w przeszłości. To również ważne przypomnienie, gdyż tylko znając Bożą dobroć, miłość, hojność, możemy dostrzec jak bardzo nasze działanie nacechowane jest niewdzięcznością, brakiem uległości wobec objawiającego się Wszechwładcy. To wtedy dostrzegamy, jak wiele „cudzych bogów” odnajdujemy w swoim otoczeniu, jak nisko się im kłaniamy i czynimy, co złe jest w oczach Pana, Boga naszego. Spójrzmy zatem na własne życie i zbadajmy, czy odnajdujemy te elementy w naszej relacji z Bogiem. One bowiem otwierają nas na przyjęcie wymagań Najwyższego, który objawia się jako dobry, miłujący Ojciec, który czeka na miłość swoich dzieci, by tym hojniej darzyć je dobrodziejstwami i błogosławieństwem.

Psalm responsoryjny: Ps 79, 1b-2. 3-4. 5 i 8. 9

Psalm jest jakby kontynuacją lekcji zawartej w pierwszym czytaniu. Wzywa przede wszystkim do uznania własnej sytuacji, która jawi się jako sytuacja człowieka przegranego, zniechęconego, rozbitego wskutek niepowodzeń, klęsk odniesionych w życiu. I wtedy przychodzi właściwy moment, by zwrócić się do Boga o pomoc, o zmiłowanie. Czy pamiętamy o tym w naszej codzienności? I jeszcze jedno. Nasze pragnienie wyzwolenia z win, z klęsk ma być pragnieniem uwielbienia Boga a nie siebie. To dla chwały Bożego imienia mamy szukać Jego pomocy. My natomiast tak często chcemy uwolnić się od naszych grzechów, by poczuć się dobrze, by choćby tylko we własnych oczach stać się kimś wielkim, bohaterem, zwycięzcą. Psalmista sprowadza nas na inną drogę – szukania chwały Boga, wywyższania Jego imienia. Czy pójdziemy za jego wskazaniami?

Ewangelia: Łk 10, 13-16

Usłyszane słowa Jezusa uwrażliwiają nas na to, czy dostrzegamy Jego dzieła w otaczającym nas świecie. Chrystus wypowiada swoje biada, skierowane do miast, w których dokonywał wiele cudów, a które mimo to nie nawróciły się, nie przyjęły Jezusowego orędzia. Ta skarga jest również ostrzeżeniem, nad którym warto się pochylić, by uniknąć zapowiedzianych w nim udręk, dramatu odejścia od Boga. Zastanówmy się więc, jak słuchamy Mistrza, jaka jest nasza wrażliwość na działanie Boga w naszym życiu. Cuda dokonują się pośród nas, tylko czy jesteśmy na nie otwarci? Czy dostrzegamy je? A jeśli nie, to dlaczego tak się dzieje?
Jezus przychodzi ze swoją Dobrą Nowiną, ze swoją miłością niezmienną jak On sam. Jego nauka jednak, tak wtedy, jak i teraz, nie zawsze i nie dla każdego jest popularna. I właśnie ta niechęć wobec pouczeń, wezwań może znieczulić nasze serca na Jego słowa. Może zaślepić nasze oczy, by nie widziały dobrodziejstw Pana. Dzieje się tak, gdy bardziej miłujemy własne pomysły na życie, niż Boży plan wobec nas. Gdy rozmijamy się z miłością ofiarowywaną nam przez Stwórcę. Taka postawa szybko może zaowocować pogardą wobec Boga, a tym samym wiecznym odejściem od miłości, która jest darem Boga, jest Nim samym.