Przywołując obraz wróbli (najniżej cenionych z ówczesnych ptaków), Jezus odwołuje się do ich wartości, która jest jeszcze niższa, kiedy chce się je nabyć hurtowo. Chrystus pragnie przez to pokazać, że nie jesteśmy zwykłymi statystami na scenie walki dobra ze złem, że nie jesteśmy wyłącznie statystyką. Każdy z nas jest przez Niego upragniony, ważniejszy od wielu wróbli, osobiście wspierany w zmaganiach z grzechem.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Piotr Lipiec, kleryk V roku WMSD w Warszawie
Pierwsze czytanie: Rz 4, 1-8
W dalszym ciągu trwamy w Pawłowym dowodzeniu pochodzenia usprawiedliwienia z wiary. Tym razem apostoł odwołuje się do patriarchy Abrahama – wzorowego poganina i Żyda, którego wiara została mu poczytana za sprawiedliwość. Określenie to wskazuje zwykle na przemawianie Boga, które w świętych tekstach wiąże się zawsze ze stwarzaniem nowej rzeczywistości. W sensie duchowym możemy więc postrzegać wiarę jako drogę do zupełnie nowej, ukształtowanej przez Mądrość Bożą egzystencji.
Kolejna prawda dotyczy tego, że poczytywanie za sprawiedliwość opiera się w pełni nie na ludzkich zasługach, ale na łasce Bożej. To pocieszające, biorąc pod uwagę fakt, że nasze dobre uczynki nierzadko bywają podszyte odrobiną egoizmu, poszukiwaniem osobistych korzyści.
Apostolski wykład o usprawiedliwieniu podsumowuje nawiązanie do postaci króla Dawida. Odwołując się do prawa i proroków, św. Paweł zastosował w polemice z Żydami prowadzoną przez nich samych egzegezę rabinacką. Uczeni w Piśmie jeszcze przed jego działalnością obliczyli, że akt szczególnej łaskawości Boga wobec Abrahama poprzedzał jego obrzezanie o ok. 29 lat, czyli de facto jako pierwsi udowodnili pierwszeństwo wiary przed uczynkami. Właściwe relacje tych dwóch rzeczywistości opisuje zgodnie z treścią dzisiejszego czytania jeden ze starożytnych żydowskich uczonych: wiara przyczynia się do budowania mocnego charakteru, ten zaś przekłada się na dobre uczynki.
Psalm responsoryjny: Ps 32, 1n.5.11
Psalm 32 to tekst o charakterze mądrościowym, dlatego trudno doszukiwać się w nim odniesień do ofiarniczego charakteru odpuszczenia win związanego z kultem. Słowo szczęście (hbr. arse) użyte na początku omawianego fragmentu wskazuje na poczucie szczęścia zarówno jednostki jak i grupy społecznej. W sensie duchowym zbieżność ta symbolizuje prawdę, że osobiste wyznanie grzechów przed Miłosiernym Bogiem może przekładać się na szczęście naszego bliskiego otoczenia – rodziny, znajomych, wspólnoty: Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi (Prz 28, 13).
Ewangelia: Łk 12, 1-7
W Księdze Hioba czytamy: Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik? (Hi 7, 1). Ta starotestamentalna kwestia z pewnością dotykała uczniów Jezusa z dzisiejszej ewangelii. Myślę, że jest ona aktualna także dzisiaj, bo czy nie bojowaniem nazwiemy nieustanne napięcie pomiędzy pogardą ze strony ludzi, kiedy zbliżamy się do Boga, a gniewem Bożym powodowanym zatracaniem się w sprawach tego świata? Tymczasem Jezus mówi do nas: Nie bójcie się oraz nazywa przyjaciółmi. Przywołując obraz wróbli (najniżej cenionych z ówczesnych ptaków), odwołuje się do ich wartości, która jest jeszcze niższa, kiedy chce się je nabyć hurtowo. Chrystus pragnie przez to pokazać, że nie jesteśmy zwykłymi statystami na scenie walki dobra ze złem, że nie jesteśmy wyłącznie statystyką. Każdy z nas jest przez Niego upragniony, ważniejszy od wielu wróbli, osobiście wspierany w zmaganiach z grzechem.
Co? Gdzie? Kiedy?
