Komentarze do czytań - Poniedziałek, II Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Ks. dr Leszek Rasztawicki

Pierwsze czytanie: Hbr 5, 1-10

W dzisiejszym fragmencie Autor Listu do Hebrajczyków ukazuje istotne cechy kapłaństwa jako funkcji pośredniczenia pomiędzy Bogiem a ludźmi. Chrystus jest modelem Arcykapłana Nowego Przymierza, jednocześnie dopełniając kapłaństwo Starego Przymierza, zwanego Aaronowym lub lewickim. Ważne są trzy istotne cechy kapłana jako pośrednika: (1) natura ludzka, (2) przeznaczenie społeczne i (3) ustanowienie i wybranie przez Boga. Zatem kapłan z ludzi brany dla ludzi jest ustanawiany, by w ich imieniu zbliżał się do Boga, najpierw on sam, a potem innych pociągał swym świadectwem. Wzorem kapłaństwa jest Chrystus i każdy kapłan powinien naśladować i uczestniczyć w kapłaństwie Chrystusowym.

Cechą ludzką kapłaństwa w misji służenia ludziom jest współczucie jako solidarność z grzesznikami aż po oddanie życia. Nie chodzi tu o zwykłe uczucie i zezwolenie na grzechy i słabości ludzkiej natury. Współczucie sugeruje wyrozumiałość i powściągliwość od nadmiernego słusznego gniewu na ludzkie grzechy, z powodu także własnych niedoskonałości. Chrystus doświadczył ludzkiej słabości i niedoskonałości. Nie znaczy, że nimi się kierował. Wręcz przeciwnie, sam będąc bez grzechu i skazy, przyjął na siebie ludzkie grzechy i słabości, by w sobie samym zadać śmierć wrogości wobec Boga, jaką jest grzech. Dokonało się to przez posłuszeństwo Bogu aż po śmierć na Krzyżu. Zatem współczucie ludzkości polega na zadaniu śmierci grzechowi, by każdy mógł zostać wyzwolony z ciemności zła. Dokonuje się to przez ofiarę Krzyżową Chrystusa, by zmartwychwstać w Bogu do nowego życia, wolnego od ciemności grzechu i panowania zła. 

Psalm responsoryjny: Ps 110, 1b-2-4

Ideą przewodnią Psalmu 110 jest zapowiedź, że Mesjasz zjednoczy funkcje Króla i Kapłana. Godność królewska cieszyła się wielkim zainteresowaniem w Biblii, szczególnie w tekstach mesjańskich. Otrzymała ona syntezę teologiczną obu tych wymiarów w rozważanym psalmie. Psalm kreśli nową perspektywę Mesjasza, który jednocześnie jest Królem i Kapłanem. Nie chodzi tylko o czysto ludzką uzurpację władzy zarówno religijno-duchowej jak i polityczno-społecznej. Psalm wyraża tęsknotę za Mesjaszem, który w sposób idealny, a raczej zgodny w wolą Bożą, ukaże jedność i wzajemne oddziaływanie obu tych funkcji.  W ten sposób przypomni, że wszystko pochodzi od Boga i ma prowadzić do Boga, zarówno perspektywa religijna jak i społeczna. Mesjasz wszystko przekaże Bogu, aby Bóg był uwielbiony we wszystkich i całym stworzeniu.

Ewangelia: Mk 2, 18-22

Uczeń Jezusa jest zjednoczony z Nim jak oblubienica z oblubieńcem. Jeżeli Pan Młody jest z nami, to dlaczego mielibyśmy pościć? Jednak nie chodzi o zwykłe uczestniczenie w uczcie, ale nawiązanie relacji oblubieńczej. Jest to uczta weselna, w której dokonują się zaślubiny Boga z Jego umiłowanym ludem. Grzesznicy rozumieją, jak wielka jest miłość Boga do nich i odpowiadają wdzięcznie i z miłością. Natomiast ci, którzy uważają się za sprawiedliwych, nie potrzebują Boga, a więc odrzucają zaproszenie na ucztę radości. Pycha przeszkadza im w otwarciu się na prawdziwą radość i szczęście w Bogu. Nic nie rozumieją! Kiedy Pan zaprasza ich na ucztę radości i przebaczenia, to oni wybierają drogę postu i umartwień. Jakże to dziwne dla nas, że „niewłaściwy post” może stać się odrzuceniem łaski Jezusa i nierozpoznaniem przychodzącego Pana. Przecież Bóg nas zaprasza, aby się z nami zjednoczyć. Ta uczta jest zapowiedzią wiecznej uczty miłości i szczęścia w Bogu. Kto ją rozpoznaje na ziemi, będzie uczestniczył i w niebie. Każda uroczystość niedzielna i świąteczna jest niezwykłą okazją, by jednoczyć się z naszym Oblubieńcem i Odkupicielem w tajemnicy Eucharystii.