Łatwość dostępu do jakiejś wiadomości powoduje, że uznajemy ją za godną uwagi, a od tego już tylko krok do uznania za prawdziwą.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: o. dr hab. Waldemar Linke CP
Pierwsze czytanie: Dz 2,14.22-32
Mowa Piotra do Judejczyków w dniu Pięćdziesiątnicy oparta jest na świadectwach Dawida, które czerpane są z Psałterza. Ten wielki król, którego Bóg wziął z pastwiska i z pastucha uczynił pasterzem trzody Ludu Bożego, nie może ostatecznie być uznany za osobę, na której spełniły się jego zapowiedzi. Jezus, na którym słowa te się spełniły, jest jego Panem. Miarą wyższości Jezusa nad Dawidem jest, że tylko Jezus zdolny był strząsnąć z siebie więzy śmierci.
To zwycięstwo nad śmiercią jest treścią nie tylko obchodu wielkanocnego, ale całego chrześcijaństwa. W jego świetle patrzymy na dramat krzyża, tragedię grzechu. Także współczesne nam przejawy ludzkiej grzeszności i przewrotności stają się do przeżycia tylko dzięki temu światłu. Zbawienie przyniesione przez Chrystusa nie może zostać przyćmione przez żadne zło popełniane przez ludzi. Niepokonana miłość Chrystusa pozwala konfrontować się z każdym przejawem zła. Słuchacze mowy św. Piotra mieli przyjąć te słowa lub odrzucić je. Za ich odrzuceniem przemawiała unikalność faktu zmartwychwstania. Jak wierzyć w coś, co zdarzyło się (rzekomo – dodałby prawnik lub dziennikarz) tylko raz, bez świadków i bez jednoznacznych śladów? Za przyjęciem prawdy o zmartwychwstaniu przemawia to, że tylko ona daje sens historii i naszemu życiu.
Psalm responsoryjny: Ps 16,1-2a. i 5.7-8.9-10.11
Psalm 16 mówi o poszukiwaniu drogi życia: o odwiecznym dramacie człowieka, który pyta każdego, od siebie zaczynając, a na istotach boskich kończąc, o właściwą drogę, którą powinien pójść przez życie. Pytanie kierowane przez Psalmistę do Boga nie deprecjonuje władzy ludzkiego umysłu. Dar rozsądku, który otrzymaliśmy od Boga, pozwala nam poczuć się na tej drodze pewniej. Ale jak ten, kto widzi, nie rezygnuje ze światła, tak człowiek obdarzony rozumem nie rezygnuje ze słowa Boga. Światło jest potrzebne oczom, by widziały, a słowo Boże – ludzkiemu rozumowi, by dążył do prawdy.
Ewangelia: Mt 28,8-15
Mateusz opowiada historię pewnego kłamstwa. Czy nie psuje nam w ten sposób święta, w którym celebrujemy zwycięstwo dobra nad złem, prawdy nad fałszem? Przestrzega on nas, że zawsze może się zdarzyć sytuacja, w której nastąpi „zaćmienie prawdy”. Łatwość dostępu do jakiejś wiadomości powoduje, że uznajemy ją za godną uwagi, a od tego już tylko krok do uznania za prawdziwą. Gdy jest ona dla nas wygodna, bo pozwala nam usprawiedliwić niepodejmowanie wysiłku, to trudno przekonać jakimikolwiek argumentami do przyjęcia trudnej prawdy i odrzucenia łatwego kłamstwa.
Co? Gdzie? Kiedy?
