Komentarze do czytań - Poniedziałek, XVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Oborzyński

Pierwsze czytanie: Jr 28, 1-17

Popularne polskie porzekadło głosi, że dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane. Aktualność tych słów znajdujemy w dzisiejszym czytaniu. Oto widzimy Chananiasza, który wieszczy Izraelitom, że Imperium Babilońskie upadnie w przeciągu dwóch lat i wszystko wróci do dawnego stanu. Jednakże Pan Bóg ujawnia, że Chananiasz jest fałszywym prorokiem, którego On wcale nie posłał, a to, co mówił, było jego wymysłem. Dlaczego Chananiasz to zrobił? Być może kierował się patriotyzmem. Kraj był pogrążony w smutku, państwo Juda było uzależnione od Babilonu i dlatego, dla dobra sprawy, trzeba było pokrzepić serce narodu. Czy nie jest to motywacja szlachetna? Jednakże prorok Jeremiasz, ukazuje, że Chananiasz daje zwodniczą nadzieję. Sam Jeremiasz mówił o klęsce Judy, o prześladowaniu, jakiego dozna ona od Babilonu w tym celu, aby Izraelici nawrócili się, przestali służyć obcym bogom, łamać Prawo i uciskać słabszych. To był cel jego przepowiadania, natomiast Chanianiasz przez swoje słowa usypiał sumienia Izraelitów. Czasami słodkie słowa typu: Nie przejmuj się, nic się nie stało, nie działają. Lepiej powiedzieć prawdę, która obnaży grzech, ale jednocześnie wskaże lekarstwo, którym jest nawrócenie i pokuta. Jeśli zatem zagubiliśmy się, to szukajmy prawdy, jakakolwiek by ona nie była.

Psalm responsoryjny: Ps 119, 29.43.79-80.95.102

Psalm 119 jest najdłuższym utworem w całym Psałterzu. Psalmista wychwala Pana Boga za dar Jego Prawa, uwielbia Go i prosi o siłę do wypełniania Jego nakazów. Fragment, który jest śpiewany w liturgii, mówi właśnie o tym umiłowania Prawa jako prawdy od Pana Boga, a jest to prawda moralna, prawda prawa naturalnego, które Bóg wszczepił w serce człowieka. Grzech natomiast jest dla psalmisty kłamstwem, chybieniem celu. Jednocześnie psalmista widzi, że sam jest słaby i że potrzebuje pomocy innych ludzi, wiernych wykonawców Prawa Pańskiego. Jest to nauka dla nas, że Kościół nie jest wspólnotą indywidualistów, tylko wspólnotą ludzi, którzy troszczą się o siebie nawzajem i pomagają sobie w wypełnianiu Dekalogu. Jak to ujął Sobór Watykański II w jednym ze swoich dokumentów: Spodobało się Bogu zbawić ludzi jako całość. Jednocześnie psalmista widzi, że na drodze spełnienia przykazań czyhają na niego niebezpieczeństwa w postaci grzeszników, którzy będą go prześladować i próbować odwieść od jego wzniosłego powołania. Autor psalmu nie ufa swej sile, ale Mocy Bożej. Radość z Prawa Bożego, wspólnota z innymi ludźmi i ochrona przed nieprzyjaciółmi…, wszystkie te rzeczy łączą się w życiu chrześcijańskim i tworzą razem drogę ucznia, który słucha i chce iść przez życie z Bogiem.

Ewangelia: Mt 14, 13-21

Cud rozmnożenia chlebów i ryb był szczególnym cudem w działalności publicznej Pana Jezusa. Zapowiadał on mianowicie jeszcze większy znak-cud Eucharystii, czyli przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Oto widzimy, jak Pan Jezus nauczał w Galilei wielki tłum ludzi, którzy słuchali Go z zapartym tchem, a On wiedząc, że są głodni, rozdzielił cudownie pięć chlebów i dwie ryby. Nasycili się wszyscy i zostało dwanaście pełnych koszów ułomków, które apostołowie skrupulatnie zebrali. To wydarzenie jest komentarzem do Mszy Świętej, w której słuchamy Pana Jezusa oraz ofiarujemy w darze nasze chleby i ryby, czyli naszą codzienność, codzienne radości i codzienne trudy oraz smutki. Duchowo składamy to wraz z chlebem i winem, które są ofiarowane przez kapłana na ołtarzu. Pan Jezus bierze je i w zamian daje nam Swoje Ciało i Swoją Krew, pokarm, który może duchowo nasycić człowieka tak dalece, że z bogactwa łaski Eucharystii zostaje dwanaście koszów ułomków. Można to rozumieć jako łaskę, która zostaje nam dana, abyśmy szli z pomocą innym ludziom, zarówno duchową jak i materialną. Im bardziej słuchamy Pana Jezusa, im bardziej łączymy nasze życie z Chrystusem, tym cud rozmnożenia staje się większy.