Komentarze do czytań - Sobota, I Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: dr Joanna Jaromin

Pierwsze czytanie: Pwt 26, 16-19

Dzisiejsze pierwsze czytanie, zaczerpnięte z końcowej części Księgi powtórzonego Prawa, rozpoczyna się poleceniem Pana Boga, aby przestrzegać wszystkich wcześniej wymienionych praw i nakazów. Bóg bowiem zobowiązał się, że będzie Bogiem swojego ludu, jeśli ten będzie postępował zgodnie z Prawem Bożym, słuchał Go i był Mu posłuszny. Lud wybrany będzie natomiast otoczony szczególną troską Boga, jako Jego wyłączna własność. Jeśli lud będzie postępował zgodnie z wolą Bożą, wtedy Bóg wywyższy go spośród innych narodów. Wówczas cześć, sława i wszelkie wspaniałości staną się udziałem ludu Bożego, gdyż dla Boga będzie on ludem świętym.

Bóg nie wymaga od swego narodu zbyt wygórowanej ceny za to wszystko. Jednak lud, choć przystanie na taki układ, ciągle będzie miał problemy z dochowaniem wierności swemu Bogu. Ciągłe odstępstwa i powroty będą go charakteryzowały właściwie już od wyjścia z Egiptu. Jedynie Bóg pozostanie wierny i wciąż na nowo będzie przyjmował marnotrawnych synów, gdyż jest Ojcem miłosiernym i łatwiej Mu opanować słuszny gniew, niż miłosierdzie.

Psalm responsoryjny: Ps 119, 1-2. 4-5. 7-8

Dzisiejszy psalm w całości stanowi pouczenie o wartości Bożego objawienia, które nie ogranicza się wyłącznie do prezentacji woli Bożej w formie wszelkich nakazów, ale odwołuje się także do objawienia planów zbawienia ludzi. Traktuje on więc nie tyle o Prawie Bożym, ile raczej o słowie Bożym. Psalmista wielbi Boże słowo jako przykazanie, czy też jako źródło życia i zbawienia. Słowo Boże jest środkiem objawienia i zbawienia – od stworzenia świata za przyczyną słowa, przez rządzenie i kierowanie nim również słowem.

Ewangelia: Mt 5, 43-48

Dzisiejszą Ewangelię stanowi kolejny fragment Kazania na Górze. Tym razem dotyczy on miłości nieprzyjaciół. Pan Jezus także tu za punkt wyjścia przywołuje Prawo starotestamentalne. Miłość bliźniego jest obecna w Starym Testamencie, nie ma natomiast wprost sformułowanego nakazu nienawiści nieprzyjaciół. Wiadomo jednak było, że wszelkich obcych nie będzie się traktowało na równi z bliźnimi. Pan Jezus jednak od razu akcentuje: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (5,44). Tylko tak postępując, możemy stać się dziećmi Boga. On bowiem nie czyni różnicy między dobrymi a złymi – słońce wschodzi dla wszystkich, podobnie – zsyłając deszcz, nie czyni tego tylko dla sprawiedliwych, pomijając niesprawiedliwych. Łatwo jest kochać tych, którzy nas kochają, wyzwaniem jest dopiero miłość względem tych, którzy nas nienawidzą. Kochać ze wzajemnością, czy odwzajemniać pozdrowienia potrafią także celnicy i poganie. Chrześcijanie mają się jednak wyróżniać spośród innych ludzi swoim postępowaniem, więc sztuką będzie okazywać życzliwość temu, kto nam dokucza i urąga, pozdrawiać tych, których nie znamy, czy którzy może nas nie chcą znać. Za takie postępowanie dopiero otrzymamy słuszną nagrodę. Na tym też polega doskonałość, której przykład mamy czerpać od samego Ojca niebieskiego, Pan Jezus bowiem mówi: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (5,48). Miłość nieprzyjaciół jest także sztuką, której wzór zostawił nam Pan Jezus, który z krzyża przebacza i modli się za swoich oprawców.