Prorok Izajasz pisze, że nasze ciemności, a więc słabości i egoizm, staną się południem, czyli porą dnia najbardziej emanującą światłem i będziemy nazwani Naprawcą wyłomów, Odnowicielem rumowisk, czyli tym, kto daje szansę ludziom, których inni spisali już na straty.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Rafał Mińkowski
Kleryk III roku WMSD w Warszawie
Pierwsze czytanie: Iz 58, 9b-14
Prorok Izajasz zwraca się w tym fragmencie do ludzi będących już na Bożej drodze i pokazuje im, jak można jeszcze bardziej zbliżyć się do Pana. Dziś wskazuje na dwa aspekty: relację z bliźnimi oraz relację z Bogiem. W pierwszej części zwraca uwagę słuchaczy na ubogich. Pokazuje, że nie wolno ich uciskać i wyzyskiwać. Raczej należy zatroszczyć się o posiłek dla głodnego i to zarówno w sensie duchowym jak i cielesnym. Wtedy nasze ciemności, a więc słabości i egoizm, staną się południem, czyli porą dnia najbardziej emanującą światłem i będziemy nazwani Naprawcą wyłomów, Odnowicielem rumowisk, czyli tym, kto daje szansę ludziom, których inni spisali już na straty.
Mówiąc zaś o relacji do Boga, prorok Izajasz podejmuje kwestię szabatu. Pokazuje też, jak głębokie jest znaczenie tego dnia. Nie chodzi w nim tylko o to, żeby ograniczyć swoje przemieszczanie się dla lepszego odpoczynku na wzór odpoczynku Pana przy stwarzaniu świata. Otóż uszanowanie szabatu, według Izajasza, przejawia się odłożeniem w tym czasie swoich spraw na bok. Łatwo się domyślić, że jest to czas załatwiania spraw Boga i przeprowadzania Jego woli.
Orędzie proroka Izajasza jest bardzo aktualne także dziś. O troskę o ubogich mocno apeluje papież Franciszek. Kwestia odpowiedniego świętowania Dnia Pańskiego, którym dla nas jest niedziela, stanowi także w dzisiejszych czasach nie lada zadanie. Może więc jutrzejsza Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu będzie dla nas dniem słuchania woli Boga i kierowania naszych myśli ku ubogim, którzy zajmują specjalne miejsce w oczach Bożych?
Psalm responsoryjny: Ps 86, 1b-6
Są ubodzy, którzy żyją daleko, są ubodzy, którzy żyją w naszym otoczeniu i jest ten ubogi, którym jestem ja sam. Często dostrzeżenie własnej biedy otwiera dopiero drzwi na ubogacenie nas przez Boga. To ubogacenie, które jest miłością, chce się udzielać i otwiera nas na tych, którzy są blisko i tych, którzy są daleko. Dziś słyszymy w psalmie modlitwę biednego przed Panem i możemy razem z nim wyrazić przy pomocy słów natchnionych naszą własną prośbę o troskę, zmiłowanie i rozradowanie w Bogu.
Ewangelia: Łk 5, 27-32
Największym problemem faryzeuszów i uczonych w Piśmie, o których czytamy w dzisiejszej perykopie ewangelicznej jest to, że chociaż sami są grzesznikami, to uważają się za sprawiedliwych i to zamyka im drogę do uznania swojej grzeszności. Pan Jezus mówiąc im, że przyszedł wezwać grzeszników, a nie sprawiedliwych, nie mówi, że sprawiedliwi już są zbawieni, bo tak naprawdę nie ma ludzi, którzy mogliby powiedzieć przed Bogiem o sobie, że są sprawiedliwi. Pan Jezus mówi więc, że każdy człowiek jest grzesznikiem i musi to sobie uświadomić, żeby dostrzec konieczność ofiary odkupieńczej Pana i móc dostąpić zbawienia.
Kolejnym problemem jest też to, że faryzeusze i uczeni w Piśmie uważają za grzeszników, a więc w swojej ocenie ludzi niegodnych kontaktu z Jezusem Nauczycielem, tych, którzy dzięki uświadomieniu sobie swojej grzeszności są już blisko Jezusa. Faryzeusze przekonani o swojej sprawiedliwości nie potrafią zrobić tego, co pragnie zrobić Pan Bóg – przebaczyć.
Lewi dostąpił przebaczenia, bo „zostawił wszystko”, swoje przywiązania, grzechy, słabości i kiedy zdecydował się pójść za Jezusem, tym samym zostawił i oddał to wszystko dla Niego. Po której więc stronie chcę być? Tego, który oddaje wszystko, co swoje, żeby przyjąć to, co Bóg ofiaruje? Czy tego, który chce zachować sobie swoją własną sprawiedliwość i jeszcze przez to ograniczać innym dostęp do łaski?
Co? Gdzie? Kiedy?
