Komentarze do czytań - Sobota, XIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Teresa Kołodziej

Pierwsze czytanie: Am 9, 11-15

Księga Amosa zawiera wiele zapowiedzi klęsk dla Północnego Królestwa, które w czasach proroka, mimo rozkwitu gospodarczego i politycznego, trwało w wielkiej nędzy moralnej. W społeczeństwie było wiele niesprawiedliwości, chciwości, braku wrażliwości na potrzeby biednych. Mieszkańcy wybiórczo podchodzili do prawa Mojżeszowego. To wszystko działo się w narodzie szczególnie umiłowanym przez Boga. Księga zawiera szereg zapewnień o wybraniu przez Boga tego narodu spośród wielu ludów pogańskich. Właśnie wyrazem Bożej miłości były te ostrzeżenia, a w konsekwencji nieliczenia się z nimi – trudne doświadczenia. Bóg jednak nie pozostawił swojego ludu. Przez proroka Amosa przekazuje zapowiedź odbudowy tego wszystkiego, co zostało zniszczone i przedstawia malowniczy obraz wielkiej obfitości. Bóg, jakiego poznajemy w Księdze Amosa, jest jednocześnie sprawiedliwy i miłosierny. Żadnego z tych przymiotów nie możemy lekceważyć.

Największym aktem Bożego miłosierdzia jest wzbudzenie Mesjasza z rodu Dawida, czego zapowiedź widzimy w słowach: „W tym dniu podniosę szałas Dawidowy, który upada”. Przez wiarę w Jezusa, jako jedynego Zbawiciela, stajemy się uczestnikami nowego przymierza i to przed nami roztaczają się te wizje winnic, żniwiarzy, ogrodów pełnych owoców. To z pewnością szczątkowy zaledwie obraz tego szczęścia, którego możemy doświadczać częściowo już teraz, pozwalając Jezusowi nieskrępowanie działać w naszym życiu.

Psalm responsoryjny: Ps 85, 9. 11-12 13-14

Fragment psalmu, który słyszymy dzisiaj w liturgii, wspaniale odzwierciedla treść pierwszego czytania. Jest pełen nadziei dla tych, którzy szczerze zwracają się do Boga. Podobnie jak w Księdze Amosa były wizje winnic, żniwiarzy, ogrodów pełnych owoców, tak w psalmie mamy wizje łaskawości, wierności, sprawiedliwości, pokoju, szczęścia. W wersji doskonałej nie zaznamy tego w obecnym życiu, jednak zwiastuny tego wszystkiego miewamy wokół siebie. Warto każdego dnia dokładnie rozejrzeć się pod tym kątem i dziękować za każdy przejaw tego, co Bóg przygotował dla nas w wieczności.

Ewangelia: Mt 9, 14-17

Przyjście na świat Syna Bożego, Jego męczeńska śmierć i zmartwychwstanie stanowią przełom w dziejach świata. To nie był jakiś retusz, drobna modyfikacja. To była zmiana totalna. Takiej bliskości Boga nikt wcześniej nie doświadczył. Bóg przez tysiące lat przygotowywał naród wybrany do tego wydarzenia. Objawiał się przez proroków. Ostatnim z nich był Jan Chrzciciel. Jego uczniowie zauważyli różnicę pomiędzy własnym życiem pełnym umartwień a pozbawionym postów życiem uczniów Jezusa. Gdy zapytali, dlaczego uczniowie Jezusa nie poszczą, otrzymali trudną do pojęcia odpowiedź Jezusa: Czy goście weselni mogą się smucić, kiedy pan młody jest z nimi? Nadejdą jednak dni, kiedy pan młody zostanie im zabrany, i wtedy będą pościć”. To Siebie nazwał panem młodym, uczniowie to goście weselni. Zabranie Pana młodego to zapowiedź śmierci Jezusa.

Ta odpowiedź Jezusa może być wskazówką dla nas, gdy pytamy o miejsce postu w naszym życiu duchowym. Gdy przeżywamy doświadczenie bliskości Boga, to nie jest czas odpowiedni na post. Gdy wydaje się, że Bóg jest odległy, nie doświadczamy łączności z Nim, codzienne sprawy nadmiernie pochłaniają nas, dobrze przeżywany post może być sposobem na zmianę tego stanu.