Jezus zaprasza dzieci i stawia je za wzór tych, do których należy Królestwo Niebieskie. W ten sposób Jezus napomina uczniów, którym wydawało się, że mogą kierować i dysponować błogosławieństwem Jezusa.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Anna Twardziłowska
Pierwsze czytanie: Ez 18, 1-10. 13b. 30-32
Rozdział 18 Księgi Ezechiela poświęcony jest tematowi osobistej odpowiedzialności. Zawarta w nim myśl znajduje się już w Pwt 24,16 (Ojcowie nie poniosą śmierci za winy synów ani synowie za winy swych ojców. Każdy umrze za swój własny grzech). Jednak dominował w ludzkim przekonaniu inny pogląd o zbiorowej odpowiedzialności za czyny przodków, do którego prorok się tu odnosi. W VI w. przed Chrystusem panowało powszechne przekonanie o tym, że każde wyrządzone zło domaga się kary na ziemi, a jeżeli ta nie nastąpiła przed śmiercią, to odpowiedzą najbliżsi zmarłego. To przekonanie widoczne jest potem także w Ewangelii w pytaniu apostołów: kto zgrzeszył, że człowiek ten urodził się niewidomy – on czy jego rodzice?
Ezechiel podkreśla, że Bóg nie jest bogiem mściwym i bezdusznym, któremu musi zgadzać się rachunek. Wręcz przeciwnie. Dla Boga ważny jest każdy człowiek i każdego człowieka traktuje On indywidualnie. Bóg zachęca do przestrzegania prawa i trwania w Jego miłości. Jednak wskazuje też na możliwość odpokutowania złych czynów. Bóg przebacza każdemu, kto odmienia swoje serce i stara się porzucić swoje złe nawyki. Podkreśla z mocą, że nie pragnie śmierci człowieka, dlatego zaprasza wszystkich, aby nawrócili się i pozostali przy życiu. Ezechiel kieruje swoje przesłanie do wygnańców, podkreślając konieczność osobistego przyjęcia Tory, nawet jeżeli nie ma już kraju ani konkretnej społeczności, która byłaby odpowiedzialna za jej praktykowanie. Ten brak nie zwalnia z osobistego przymierza z Bogiem. Prorok zachęca Izraelitów do zdobycia nowego serca i nowego ducha – do powrotu do miłości Boga.
Psalm responsoryjny: Ps 51, 12-15. 18-19
Psalm 51 to lamentacja jednostki, jeden z siedmiu psalmów pokutnych. Nagłówek określa go jako napisany przez Dawida po grzechu cudzołóstwa z Batszebą.
Dzisiejszy fragment skupia się na nowym sercu, które możemy otrzymać od Boga, sercu, które będzie przywiązane do Boga i będzie podążać Jego drogami. Podkreśla, że same ofiary nie są miłe Bogu – ważna jest motywacja, z jaką je składamy. Wskazuje też na Boże miłosierdzie jako coś, co daje nadzieję człowiekowi.
Ewangelia: Mt 19, 13-15
Perykopa o błogosławieństwie dzieci zdaniem części komentatorów odnosi się do istniejącego w Palestynie zwyczaju przynoszenia dzieci do ludzi znanych z mądrości i wiedzy, szczególnie w zakresie wyjaśniania Pisma. Taki człowiek wkładał na dzieci ręce i modlił się, polecając je Bogu.
Wzmianka o przyniesieniu dzieci wskazuje na to, że były one bardzo małe. Uczniowie nie chcieli dopuścić dzieci do Jezusa. Powód nie jest podany. Być może z powodu przekonania, że do zbawienia konieczna jest znajomość Prawa Mojżeszowego, której dzieci jeszcze nie posiadają. Być może bali się opóźnień w drodze lub chcieli chronić Jezusa przed natarczywością tłumu. Jezus jednak zaprasza dzieci i stawia je za wzór tych, do których należy Królestwo Niebieskie. W ten sposób Jezus napomina uczniów, którym wydawało się, że mogą kierować i dysponować błogosławieństwem Jezusa. Otwarte pozostaje pytanie, co takiego w dzieciach uprawnia je do posiadania królestwa Bożego: przejściowość dzieciństwa jako etapu w drodze do dorosłości, zależność od rodziców, pewna marginalizacja w społeczeństwie i niebezpieczeństwa, których doświadcza dziecko, czy może otwartość i szczerość? Wszyscy uczniowie są dziećmi i mają jednego Ojca. Dzieci nie posiadają własności, wszystko więc traktują jako dar. Powyższa perykopa bywa interpretowana jako biblijny argument za chrztem dzieci.
Co? Gdzie? Kiedy?
