Komentarze do czytań - środa, V Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. Mateusz Oborzyński

Pierwsze czytanie: Dn 3, 14-20. 91-92.95

Postawa trzech bohaterów dzisiejszego czytania wzbudza podziw, ale jednocześnie może rodzić pewien sceptycyzm. Czytelnik podziwia ich odwagę w przeciwstawieniu się bałwochwalstwu oraz ich gotowość do męczeństwa. Jednocześnie, gdzieś z tyłu głowy, przychodzą pewne wątpliwości: Przecież to opowieść dydaktyczna, niejako bajka! Czy w prawdziwym życiu anioł by wyratował takich ludzi z ognia? Z historii wiemy, że często osoby wierne Bogu i Jego Prawu padały ofiarami okrutnych zabójstw, bez nadprzyrodzonych interwencji. Sama Biblia ukazuje przykłady takiego krwawego męczeństwa, jak choćby w Księgach Machabejskich czy Dziejach Apostolskich. Autor biblijny chce nas pouczyć o czymś innym, a mianowicie, że ci, którzy są wierni Panu Bogu, cieszą się Jego Opieką w życiu i śmierci. Ów płomień z pieca, rozpalony siedmiokrotnie, może być interpretowany jako symbol pokus lub kary piekła ognistego. Świadkowie Boga nie muszą się ich lękać, nawet w obliczu zagłady. Jak to ujmuje autor Księgi Mądrości: Choćby doznali kaźni, nadzieja sprawiedliwych pełna jest nieśmiertelności. Można po ludzku przegrać na ziemi, ale zwyciężyć w wieczności. Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie Pana Jezusa są spełnieniem historii z Księgi Daniela, która również wypełnia się w życiu każdego pobożnego chrześcijanina.

Psalm responsoryjny: Dn 3, 52.53-54.55-56

Fragment ten pochodzi z drugiej części modlitwy trzech młodzieńców: Szadraka, Meszaka i Abednego, którą odmówili przebywając w rozpalonym piecu. O ile w pierwszej części wyrażali żal za grzechy Izraela i składali swoje życie w ofierze, to teraz błogosławią Boga w Jego potędze i majestacie oraz wzywają całe stworzenie do przyłączenia się do ich hymnu. Jest to przedziwne połączenie smutku z radością, lamentacji z błogosławieństwem, śmierci z życiem, dlatego tekst ten może być traktowany jako zapowiedź Męki i Zmartwychwstania Chrystusa. Kościół wyraził tę intuicję, wykonując Kantyk trzech młodzieńców w niedzielny i wielkanocny poranek w modlitwie Jutrzni brewiarzowej. Słowa Kantyku w piękny sposób opisują zwycięstwo Bożej wszechmocy nad śmiercią i cierpieniem. Mogą one, podobnie jak Psalm 150, wyrażać radość całego stworzenia z Bożego panowania, które przyszło wraz z Chrystusem i osiągnie kulminację w dniu Paruzji.

Ewangelia: J 8, 31-42

Kolejny raz w Ewangelii św. Jana starły się dwie perspektywy: Boża i ludzka. Pan Jezus tłumaczy wierzącym w Niego, że chce ich wyzwolić, co wzbudza u słuchaczy poczucie narodowej urazy: Nigdy nie byliśmy w niczyjej niewoli (swoją drogą to dosyć nierealne, zważywszy, że Judea była wtedy rzymską prowincją). Chrystus ma na myśli jednak niewolę grzechu, z której człowiek o własnych siłach nie może się podnieść. Aby jednak dojść do wyzwolenia ze zła, trzeba trwać w nauce Chrystusa i poznać Prawdę, czyli Jego samego. Zauważmy, że czasownik trwać to po grecku meno, które można przetłumaczyć również jako mieszkać. Zatem stałe wypełnianie nauki Pana skutkuje poznaniem Go i w konsekwencji zbawieniem. Koreluje to z historią Abrahama, który poznawał Boga poprzez długotrwałe posłuszeństwo wobec Jego nakazów. Tej postawy jednak zabrakło słuchaczom Jezusa, którzy sprzeciwiali się Jego słowom. Wypływa stąd nauka, że pierwszym krokiem do wyzwolenia jest zawieszenie swoich sądów i uznanie wyższości Chrystusa, czyli ufność wobec Niego, taka ufność, jaką miał patriarcha Abraham.