To jest właśnie jeden z Darów obecności Ducha Prawdy, że potrafimy swoje słabości oddawać w prawdzie Jezusowi w sakramencie pokuty.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: o. Izaak Kusion OFM
Pierwsze czytanie: Dz 17,15.22-18,1
Niezwykła jest mowa Pawła. Zawiera wszelkie podstawy wiary. Bóg jest początkiem wszystkiego, co jest dla nas postrzegalne i tego, co jest jeszcze przed nami zakryte. Paweł przypomina, że człowiek ma w sobie zakodowane jakby pewne przeczucie, w którą stronę ma podążać i jak Boga rozpoznać. Niesamowite jest również to, że Paweł, przemawiając do Ateńczyków, powołuje się na jednego z ich poetów, przywołując jego słowa: „Jesteśmy bowiem z Jego rodu”. Należy także przyjrzeć się reakcji tych, którzy słuchali Apostoła i umieć w tym odnaleźć siebie samego. Gdy Paweł doszedł w swoim przemówieniu do momentu dla nich trudnego, oni natychmiast oburzyli się, mówiąc: „Posłuchamy cię innym razem”. Kiedy z perspektywy czasu oceniam własne postępowanie, to czy nie jest tak, że gdy słyszę w nauczaniu Kościoła słowa, które są dla mnie trudne, to przyjmuję właśnie taką postawę i mówię wtedy: Kościół niech się nie wtrąca, nie powinien się do tego mieszać itd.?
Być w tych nielicznych, którzy są posłuszni Bogu mimo trudnej mowy, którą wypowiada w nauce Kościoła. Być do końca i ufać, że przez wierność i posłuszeństwo realizuje się mój udział w zbawieniu…
Psalm responsoryjny: Ps 148, 1b-2.11-12.13-14c
„Niech imię Pana wychwalają, bo tylko Jego imię jest wzniosłe”.
Mieć szacunek do Bożego imienia, nie wzywać go w celach błahych, niepotrzebnych, ale z prawdziwą czcią i oddaniem. Takie zaproszenie ma dziś dla nas psalmista. Imię Boga jest święte. Gdy potrafię to uszanować, to mogę być pewnym, że zrodzi to szacunek dla miejsca, gdzie jestem, gdzie pracuję, zrodzi to szacunek do każdego napotkanego człowieka. Bo przez taką postawę będę mieć już udział w Jego królestwie. „Majestat Jego ponad ziemią i niebem, I on pomnaża potęgę swego ludu”.
Ewangelia: J 16, 12-15
„Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie”.
Prawdą jest, że nie wszystko od razu trzeba wiedzieć i znać. Wszystko ma swój czas w życiu. I podobnie w sprawach Bożych wszystko ma swój czas. Zatem nie można od siebie zbyt wiele wymagać. To znaczy, wymagać trzeba, ale w rozsądny sposób. Trzeba pokochać w sobie skłonność do tego, że możemy okazać się słabi, że nam coś nie wyjdzie. Mamy nawet do tego prawo. Póki żyjemy na tym łez padole, to prawo będzie się w nas objawiało. Czasem nawet mocno powali na ziemię. Jednak możemy być pewni, że za każdym razem, kiedy zawołamy i oddamy to JEMU, Panu i Zbawicielowi, On to zabierze i przemieni. To jest właśnie jeden z Darów obecności Ducha Prawdy, że potrafimy swoje słabości oddawać w prawdzie Jezusowi w sakramencie pokuty. Oby tylko nie zapomnieć. Oby tylko nie stracić drogi do konfesjonału.
Co? Gdzie? Kiedy?
