Dzisiejsza Ewangelia wzywa także każdego z nas, żebyśmy zwłaszcza w sytuacjach, gdy wokół nas na piedestale stoi wiele różnych bożków, prosząc o światło Ducha Świętego, wybierali Jezusa i wskazywali Go innym.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Mickiewicz
Pierwsze czytanie: Jr 31, 31-34
Niezwykła obietnica, którą przekazuje prorok Jeremiasz, wykracza poza ramy Starego Testamentu. Pan obiecuje nowe przymierze, które nie będzie spisane na kamiennych tablicach, tak jak Dekalog dany Mojżeszowi od Pana,, ale będzie wypisane w sercu, w głębi naszego jestestwa. Jednak trzeba czytać tę obietnicę w kontekście wcześniejszych słów proroka: ,,Grzech Judy jest zapisany żelaznym rylcem, wyryty diamentowym ostrzem na tablicach ich serc” (Jr 17, 1). Tak! Grzech, czyli nasze odrzucenie Boga wyryło w naszym sercu głęboką ranę. Dlatego potrzeba leczniczego działania samego Boga, który, pełen miłosierdzia, może uzdrowić głębię naszego serca i oczyścić nas z grzechu.
To słowo spełnia się w Jezusie Chrystusie, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie uwolnił nas od grzechu, i posyła nam od Ojca Ducha Świętego. To Duch Święty jest Nowym Prawem, nową zasadą naszego życia. On mieszka w naszych sercach i uzdalnia nas do życia Ewangelią.
Żeby żyć rzeczywistością Nowego Prawa, musimy z naszym sercem przyjść do Serca Jezusa. Z przebitego na krzyżu boku Zbawiciela wypływa dla nas nieustannie krew i woda (por. J 19,34), czyli niewysychające źródło sakramentów świętych. Nasze serce, pęknięte, zranione, odnajdzie sens nie w drążeniu we własnych ranach, ale jedynie w otwartej dla nas ranie boku Jezusa.
Psalm responsoryjny: Ps 51 (50), 12-13. 14-15. 18-19
Bóg jest Stworzycielem – nie tylko dlatego, że stworzył każdego z nas z nadmiaru swojej miłości, ale także dlatego, że stwarza nas nieustannie, że ciągle czuwa nad nami, ale w swoim miłosierdziu może także nas odnawiać. Jak garncarz, który ze stłuczonego naczynia lepi nowe, nie zniechęcając się (por. Jr 18, 1-8).
Cała historia zbawienia pokazuje, jak Bóg pragnie przemiany serca człowieka. Tylko otwierając się na uzdrawiającą miłość Boga, która przekracza wszelki nasz grzech, słabość i nędzę, możemy zacząć żyć pełnią życia.
Pan Bóg pragnie, aby zewnętrznym gestom pobożności towarzyszyła nade wszystko ofiara skruszonego serca. Słowa wypowiadane przez kapłana podczas każdej Mszy Świętej: ,,Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę przyjął Bóg, Ojciec wszechmogący” – zapraszają nas, abyśmy włączyli się duchowo w składaną na ołtarzu ofiarę Chrystusa, oddając Mu z pokorą nasze serca.
,,Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” – oddajemy nasze serce Jezusowi, gdy wyrażamy żal za grzechy podczas sakramentu spowiedzi. Owoc przemiany naszego serca płynie w sposób szczególny właśnie ze szczerej i regularnej spowiedzi. Cała skuteczność pokuty polega na przywróceniu nam łaski Bożej i zjednoczeniu nas w przyjaźni z Bogiem. Celem i skutkiem tego sakramentu jest więc pojednanie z Bogiem. U tych, którzy przyjmują sakrament pokuty z sercem skruszonym i z religijnym nastawieniem, zwykle nastają po nim pokój i pogoda sumienia wraz z wielką pociechą duchową. Istotnie, sakrament pojednania z Bogiem daje prawdziwe ,,zmartwychwstanie duchowe”, przywrócenie godności i dóbr życia dzieci Bożych. Najcenniejszym z tych dóbr jest przyjaźń z Bogiem (KKK 1468).
Ewangelia: Mt 16, 13-23
Jezus zadaje uczniom pytanie w nieprzypadkowym miejscu. W Cezarei Filipowej, mieście rozbudowanym przez Filipa, syna Heroda Wielkiego, znajdowało się centrum religijne pogańskiego bożka Pana. Dialog z uczniami miał miejsce prawdopodobnie właśnie na tle malowniczo położonej ogromnej skalnej groty z posągami wielu różnych bóstw, w pobliżu źródeł Jordanu. Jezus, pytający Piotra i pozostałych uczniów, stoi na tle bożków pogańskich. Nie rozumiany także przez wielu Mu współczesnych, uważany jedynie za szczególnego proroka, Jezus pragnie jednoznacznego wyznania wiary. Piotr jako pierwszy z apostołów i w ich imieniu wyznaje, że Jezus jest Mesjaszem i Bogiem. Nie dowiedział się tego od jakiegokolwiek człowieka, nie powiedział tego, opierając się na czysto ludzkim rozeznaniu, ale były to słowa przekraczające możliwości rozumu. Otrzymał szczególny dar wiary od samego Ojca niebieskiego.
Odpowiedź, którą Pan Jezus daje Piotrowi na jego wyznanie wiary, to słowa o szczególnym urzędzie i związanej z nim obietnicy, dane są one również każdemu kolejnemu papieżowi i całemu Kościołowi. Dziś możemy dziękować, widząc w zmiennych losach historii, że Pan pozostał wierny swojemu słowu, że przez kolejnych papieży prowadzi swój Kościół, opierając się nie na ich ludzkich zdolnościach, ale na szczególnym charyzmacie wiary, zwłaszcza w sprawach dotyczących wiary i moralności.
Jednak zaraz po obietnicy prymatu, czyli pierwszeństwa Piotra wśród apostołów, Pan zapowiada, że droga do zbawienia wiedzie przez krzyż. Szczególnym wyzwaniem dla pasterzy Kościoła na czele z Ojcem Świętym jest zatem zawsze pokora wobec planów Bożych, których nie da się zrozumieć, opierając się jedynie na ludzkich zdolnościach rozumu. Potrzeba ciągłej postawy żywej wiary. A dopiero wiara, jak wiele razy powtarzał papież Benedykt, otwiera pełnię możliwości rozumu.
Autentyczna wiara ma zawsze kształt krzyża, i zawsze prowadzi przez jedyną bramę, którą jest Jezus Chrystus. Kościół prowadzony przez papieża administruje darami Bożymi, jest wspólnotą, której pragnie Jezus, aby udzielać w sposób widzialny nadprzyrodzonych, niewidzialnych łask.
Także dzisiaj Kościół przechodzi drogę krzyża, a zamęt świata nie jest mniejszy niż w początkach chrześcijaństwa, kiedy wokół uczniów Jezusa panowało myślenie pogańskie. Od początku Kościół miał świadomość, że obowiązkiem ochrzczonych jest wspieranie Ojca Świętego gorliwą modlitwą. Dzisiejsza Ewangelia wzywa także każdego z nas, żebyśmy zwłaszcza w sytuacjach, gdy wokół nas na piedestale stoi wiele różnych bożków, prosząc o światło Ducha Świętego, wybierali Jezusa i wskazywali Go innym.
Co? Gdzie? Kiedy?
