A dzisiejsza przypowieść wzywa nas właśnie do tego, by współuczestniczyć w hojności Boga, dając ludziom coś, na co nie zasłużyli, podobnie jak i my nie zasłużyliśmy na łaskę zbawienia i otrzymaliśmy ją darmo, jak robotnik ostatniej godziny.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: o. Dariusz Pielak SVD
Pierwsze czytanie: Ez 34, 1-11
„Proroctwo o pasterzach” znajduje się w Księdze Ezechiela już po opisie upadku Jerozolimy. Nie jest ono zatem wezwaniem pasterzy do nawrócenia, bo wszystko w nim opisane już się wypełniło – elita Izraela została przesiedlona do Babilonii, król uwięziony i oślepiony, arcykapłani zostali bez świątyni i zostali zrównani ze zwykłymi ludźmi, a biedny lud, który pozostał w Palestynie, stracił swoją tożsamość i wiarę. Jednak proroctwo nie jest do końca pesymistyczne. Cały ten tragiczny opis jest wstępem do zapowiedzi nowego, Boskiego Pasterza. Będzie nim Jezus Chrystus – Dobry Pasterz, który odda swoje życie za swoje owce i ześle Ducha Świętego, aby Jego nowy lud nie pozostał bez opieki.
Proroctwo Ezechiela jest jednocześnie przestrogą dla pasterzy wszystkich epok. W bardzo bolesny sposób przeżywamy je w naszych dniach, kiedy słyszymy o ciągle nowych skandalach w łonie Kościoła. Zapewne winni nie dowierzali, że przyjdzie moment prawdy, podobnie jak i w czasach Ezechiela elity nie wierzyły w proroctwa o upadku Jerozolimy. Czy zatem Kościół czeka upadek? Czy ludzie porzucą Kościół? Zostawmy to ich decyzji. Spytajmy się lepiej – czy przypadkiem Kościół nie porzuca ludzi? Czy rzeczywiście troszczy się o swoje owce?
Psalm responsoryjny: Ps 23, 1-2a.2b-3.4.5.6
Słowa tego psalmu są dla ludzi wierzących źródłem nieustannej pociechy i umocnienia. Jego treść znalazła swoją realizację w sposób szczególny w życiu i misji Jezusa Chrystusa. Powiedział On o sobie: „Ja jestem Dobrym Pasterzem (...). Życie moje oddaję za owce” (J 10, 14-15). W życiu Jezusa znajdujemy dosłowne analogie z Psalmem 23. Widzimy Go zatem, kiedy przy rozmnożeniu chlebów i ryb każe ludziom usiąść na zielonej trawie (Mk 6, 39), czy też kiedy: „Widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza” (Mt 9, 36).
Współcześni pasterze Kościoła mają zaszczyt i obowiązek uczyć się od Boskiego Pasterza. Przede wszystkim pasterze powinni ciągle na nowo uczyć się kochać powierzone im owce, to znaczy znać je. Najlepiej, jeżeli znają je jak Jezus – po imieniu (por. J 10, 3: „woła on swoje owce po imieniu”). Kochać owce, to również znać ich potrzeby i problemy, pomagać im, szukać ich dobra, być nie tyle urzędnikiem, co duchowym ojcem.
Ewangelia: Mt 20, 1-16a
Przypowieść o robotnikach nie jest łatwa do zrozumienia i stanowi wyzwanie dla naszego poczucia sprawiedliwości. Podobnie jak robotnik pierwszej godziny spodziewamy się, że hojność właściciela winnicy powinna odnosić się do wszystkich, a wypłata powinna wzrosnąć proporcjonalnie do szczodrej wypłaty, jaką otrzymał robotnik ostatniej godziny. Nie trudno się domyśleć, że taka postać rzeczy jest wyzwaniem nie tyle dla obiektywnego poczucia sprawiedliwości, ile dla naszego roszczeniowego egoizmu. Bardzo łatwo bowiem przychodzi nam narzucać innym swoje standardy i wzywać ich do hojności. O wiele trudniej natomiast udaje nam się przyjmować cudze standardy, nawet jeżeli pochodzą one od samego Boga i wzywają nas do naśladowania hojności serca Ojca Niebieskiego. A dzisiejsza przypowieść wzywa nas właśnie do tego, by współuczestniczyć w hojności Boga, dając ludziom coś, na co nie zasłużyli, podobnie jak i my nie zasłużyliśmy na łaskę zbawienia i otrzymaliśmy ją darmo, jak robotnik ostatniej godziny.
Co? Gdzie? Kiedy?
