Komentarze do czytań - wtorek, V tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Anna Wasilewska

Pierwsze czytanie: 1 Krl 8, 22-23.27-30

Słyszymy dzisiaj Salomona modlącego się w nowej świątyni. Stojąc przed ołtarzem z rękoma wyciągniętymi ku niebu, w obecności zgromadzonych, przyzywa Boga  „dochowującego przymierza i łaski”. Zwraca się do Boga Jedynego, prawdziwego, Stworzyciela nieba i ziemi: „Nie ma takiego Boga jak Ty, ani w górze na niebie, ani w dole na ziemi”. Po tej inwokacji pełnej zachwytu dla Boga i wdzięczności za okazane Izraelowi dobro, król Salomon przechodzi do ufnej prośby, aby świątynia wybudowana dzięki jego staraniom, była miejscem, gdzie Bóg będzie wysłuchiwał próśb wiernych: „wysłuchaj błaganie sługi Twego i Twojego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu”.

Warto zwrócić uwagę na układ modlitwy Salomona. Modlitwa biblijna najpierw jest dziękczynieniem Bogu za wszystko, co uczynił dla swojego ludu.

Modlitwa to także prośba o przebaczenie. Wszyscy przecież jesteśmy grzesznikami. Pan osądzi sprawiedliwie każdego, kto popełnił zło.

Modlitwa biblijna sięga także w przyszłość - jest prośbą skierowaną do Pana o błogosławieństwo, łaskawość, otoczenie opieką. Bóg przyjmuje modlitwę zawsze z perspektywy dobra ostatecznego - da to, co w tej chwili okaże się najlepsze.

Psalm responsoryjny: Ps 84, 3-4.5 i 10.11

Psalm 84 przypisywany jest w tradycji żydowskiej „synom Koracha” - rodzinie kapłańskiej, która pełniła służbę liturgiczną i strzegła wejścia do namiotu Arki Przymierza. To hymn ku czci  Jahwe, który mógł być śpiewany przez pielgrzymów zmierzających do świątyni jerozolimskiej. Psalm jest przepełniony radością człowieka, który może spotkać się z Bogiem. Nie dla okazałości budynków zmierza się do tego miejsca, ale ze względu na Boga, który tam założył swój dom, gdzie będzie spotykał się ze swoim ludem. Przedstawiony obraz pielgrzymowania podsuwa porównanie owej pielgrzymki do drogi naszego życia. Wierzący w swojej istocie cały czas podąża do Boga, pragnie spotkania z Nim, Jego obecności: „Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich, serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego” (w. 3). Pielgrzymowanie wpisane jest w życie. To historia wierności Bogu, zgody na Jego obecność lub nieobecność. Na tej drodze należy zachować czujność. Na trasie bowiem zdarzają się rozmaite niespodzianki, panują różne warunki. Warto jednak się trudzić, bo kresem wędrówki jest zbawienie.

Ewangelia: Mk 7, 1-13

Faryzeusze i uczeni zwracają uwagę na niezachowywanie przez uczniów Jezusa przepisów dotyczących rytualnego obmycia. Spotykają się z mocną odpowiedzią Jezusa, który zarzuca im obłudę w sprawowaniu kultu. Ważniejsze dla faryzeuszy jest zachowanie ustanowionych przez człowieka przepisów i tradycji niż wypełnianie woli Boga. Jako przykład Jezus podaje tradycję prawa korbanu - ślubu kultycznego. Po złożeniu deklaracji, że pewna kwota pieniężna lub inne dobro będzie stanowić korban, czyli będzie oddane na świątynię, suma ta lub rzecz nie mogła być przeznaczona na inny cel, w myśl tego, co stwierdzał przepis żydowski zamieszczony w Misznie. Jeśli Hebrajczyk chciał uchylić się od obowiązku utrzymywania starych rodziców, mógł przekazać pewną kwotę czy cenny przedmiot jako korban dla świątyni, potwierdzając jednocześnie, że nie dysponował już środkami na wsparcie rodziców i był zwolniony od synowskich zobowiązań. Ta ofiara nierzadko pozostawała fikcją, stając się sposobem uniknięcia dopełnienia swej powinności moralnej. Takiemu postępowaniu sprzeciwia się Jezus, głosząc prymat przykazania Dekalogu - „Czcij ojca swego i matkę swoją”. W ten sposób Jezus poucza, że głos sumienia, sprawiedliwość i miłość muszą być zawsze ponad prawodawstwem religijnym i społecznym.