Komentarze do czytań - Wtorek w oktawie Wielkanocy

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: o. dr. hab. Waldemar Linke CP

Pierwsze czytanie: Dz 2, 36-41

Jeszcze przed chwilą tłum podejrzewał uczniów, że są pijani. Teraz zaś obecni tam zwracają się do owych ludzi jak do autorytetów, które mają im powiedzieć, co robić, jak postąpić? Jest to gwałtowna i radykalna zmiana. Co ją spowodowało? Przyjęcie za prawdziwe twierdzenia Piotra, że Jezus z Nazaretu zmartwychwstał. Na tej prawdzie opiera się wiarygodność uczniów Jezusa także dziś. Udział w modnych dyskusjach, włączanie się w aktualne działania na rzecz ludzkości czy poszczególnych grup społecznych, etnicznych, religijnych itd. to albo konsekwencje wiary w Zmartwychwstałego, albo zbędne stroszenie piórek, z którego nie wynika zupełnie nic dla naszej wiary, dla naszego życia w jego głębokim sensie.

Gorący apel do całego Izraela zawiera dwa esencjalne elementy: odpowiedzialność adresatów tego komunikatu za śmierć Jezusa oraz wiarę, że Bóg ma moc przezwyciężyć śmierć Jezusa i grzech Izraela. Przez obecnych podczas tych wydarzeń i słuchających Piotra w znacznej mierze został on przyjęty, o czym świadczy ich prośba o chrzest wyrażona przez ok. 3000 osób. Nie był to jednak „cały dom Izraela”. Ten okazał się w swej masie rozproszonej po świecie nieświadom dobrej nowiny o Jezusie, Panu i Mesjaszu. Inna część, także nieobojętna w sensie liczebności, odrzuciła obydwa elementy tego przesłania. Ostatecznie misja do Izraela zakończyła się niepowodzeniem. Wybór wiary nie jest tym, który podejmuje większość słyszących dobrą nowinę. To także pozostaje aktualne.

Psalm responsoryjny: Ps 33, 4-5.18-19.20.22

Bóg miłuje prawo i sprawiedliwość. Czy w związku z tym znajduje w nas to, co miłuje? Jego oczy zwrócone są na bogobojnych. Czy Jego wzrok spocznie na nas? Czy czekamy na Pana z ufnością i wiarą?

Ewangelia: J 20, 11-18

Aniołowie widziani przez łzy, biel ich sylwetek: czy to wszystko prawda czy gra napiętych do granic możliwości nerwów? Maria Magdalena nie widziała chyba zbyt ostro, skoro stojącego przed nią Jezusa poznała dopiero po głosie, kiedy się odezwał. Gdy więc składa deklarację: „Widziałam Pana”, czy jest wiarygodna? Jej wzrok mógł się mylić. Jej słuch mógł ją zwodzić, ale wezwanie jej po imieniu jest z całą pewnością czymś, co daje jej pewność niepodważalną. Więź Magdaleny z Jezusem jest bardzo intymna, nie ma w niej miejsca na wątpliwości i niepewność. Głos Jezusa, Jego wołanie, przemawia z wielką mocą do Marii. On jest tym, którego głosu owce słuchają: „woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je.  A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych” (J 10,3b-5).