Komentarze do czytań - Wtorek XIX Tydzień zwykły - święto św. Teresy Benedykty od Krzyża, dziewicy i męczennicy, patronki Europy

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Anna Twardziłowska

Pierwsze czytanie: Oz 2, 16b. 17b. 21-22

Prorok Ozeasz działał w VIII w. przed Chrystusem w Królestwie Północnym. Przypomina on o tym, że pomimo niewierności ze strony ludzi Bóg pragnie okazać miłosierdzie swojemu ludowi, dlatego właśnie poprzez trudne wydarzenia wzywa ich do nawrócenia i powrotu do przymierza, które opuścili. Relację Boga z Izraelem prorok przedstawia w postaci relacji małżeńskiej. Widząc niemoc swojego ludu, Bóg zapowiada zawarcie nowego przymierza, które stanowić będzie powtórzenie serdecznych więzi z czasów wyprowadzenia z Egiptu. Prorok podkreśla inicjatywę Boga, który przygotuje wszystko, co jest potrzebne po to, by Izrael mógł na nowo poślubić Boga i nazywać go Panem. Poznanie Pana w Księdze Ozeasza oznacza głęboką więź z Bogiem opartą na miłości i wierności oraz postępowanie zgodne z wolą Bożą wyrażoną w prawie. Zanim to się stanie, Izrael musi jednak wrócić na pustynię.

Pustynia w Biblii jest miejscem poszukiwania Boga, a końcową obietnicą jest powrót do Ziemi Obiecanej. Akor znajduje się na granicy Judy i Beniamina. Została nazwana Bramą Nadziei, gdyż prowadzi od Jordanu do urodzajnych ziem centralnej Palestyny, a więc szlakiem prowadzącym do Ziemi Obiecanej i przymierza zawartego z Bogiem. Poślubienie przez sprawiedliwość i prawo, dobroć i miłosierdzie oznacza dar pana młodego dla Izraela. Są to więc cechy Boga, którymi chce obdarzyć małżonkę a nie żądania wobec niej.

Psalm responsoryjny: Ps 45, 11-12. 14-15. 16-17

Psalm 45 jest utworem napisanym z okazji zaślubin królewskich. Autor Listu do Hebrajczyków odczytuje ten psalm w kluczu zaślubin Chrystusa z Kościołem. Można go też odczytywać indywidualnie jako relację człowieka z Bogiem.

Ewangelia: Mt 25,1-13

Przypowieść znajduje się w bloku poświęconym wezwaniu do czujności i jest mocno alegoryzowana. Nie służy więc zrozumieniu jej znaczenia roztrząsanie drobnych szczegółów, ale skupienie się na przesłaniu. Pochodzi od Jezusa i stanowi ilustrację przyjęcia królestwa przez jednych i odrzucenia przez drugich. Wszyscy zostali wezwani, jednak nie wszyscy to wezwanie podjęli, lub nie wszyscy przygotowują się odpowiednio na spotkanie z Oblubieńcem.

Przypowieść ta zawiera elementy drugiego etapu zawierania małżeństwa, kiedy małżonkowie zamieszkiwali razem. Opowiada o przyjściu pana młodego wraz z orszakiem na uroczystość weselną. Punkt ciężkości znajduje się przy końcu opowiadania – dotyczy odmiennych losów obu grup panien, który jest związany z ich wcześniejszym postępowaniem. Panny nieroztropne, które nie zabierają ze sobą dodatkowej oliwy, oznaczają tych, którzy uważają, że wystarczy przyjąć zaproszenie do udziału w uroczystości weselnej i że nie wymaga to żadnych dodatkowych działań, przygotowań, starań. Oznacza to bycie uczniem w ograniczonym stopniu, połowicznie. Płonące lampy panien są symbolem wierności i czynienia dobra.

Część panien przypomina sobie o tym dopiero w momencie nadejścia oblubieńca, co może być zbyt późno – mogą nie zdążyć towarzyszyć oblubieńcowi na ucztę. Wejście na gody i zamknięcie drzwi jest wyobrażeniem sądu. Przypowieść ta potwierdza, że oblubieniec przyjdzie na pewno i zgromadzi wokół siebie tych, którzy pragną do niego należeć. Życie uczniów jest, więc uroczystym pochodem do Chrystusa Oblubieńca, radosnym oczekiwaniem na spotkanie z Nim.