Rozmyślając o jedności Jezusa i Ojca Niebieskiego, zwróćmy uwagę na naszą wiarę. Czy fatycznie przyjmujemy to, co powtarzamy w Credo? Jak traktujemy prawdy naszej wiary? Na ile je znamy i nimi żyjemy?
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Agnieszka Wawryniuk
Pierwsze czytanie: Iz 49,8-15
Bóg mówi o swoim przymierzu z Izraelem, które najmocniej odzwierciedli się w osobie Jezusa Chrystusa. W tym fragmencie Bóg ukazuje się jako łaskawy i wpierający, litościwy i opiekuńczy, miłosierny i przywracający pokój serca. Pan zapewnia nas o swojej pamięci i miłości. Obietnica, którą daje, dotyka serca, przepełnia je nadzieją i spokojem. Każdy z nas, w obliczu jakichś przeciwności i trudów, zapewne nie raz pomyślał: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. To naturalne i bardzo ludzkie. Sytuacje, w których doświadczamy totalnego osamotnienia, beznadziei i rozpaczy rodzą w nas poczucie, że jesteśmy sami, zdani tylko na siebie, bez widoków na wyjście z dramatu, który przeżywamy. Bóg przekonuje, że jest inaczej. Zapewnia, że nawet gdyby zapomniała o nas własna mama, On będzie o nas pamiętał. Przypominajmy sobie i powtarzajmy te słowa w najtrudniejszych momentach życia. Uchwyćmy się ich z całych sił. Bóg zna każdą naszą biedę, wie o tym, co przeżywamy. Idźmy do Niego ze wszystkim jak dziecko do matki. Niech ten odruch będzie w nas czymś zupełnie naturalnym.
Psalm responsoryjny: Ps 145 (144),8-9.13-14.17-18
Echa dzisiejszego psalmu słychać w hymnie o miłości św. Pawła, ale też w słowach św. Jana, który pisał, że Bóg jest miłością. Ta miłość objawia się w Jego łagodności, miłosierdziu, dobroci i braku gniewu. Czyż my za tym nie tęsknimy? Zanurzeni w świecie pełnym przemocy, zła i gniewu szukamy innej rzeczywistości, łakniemy pokoju, dobra i prawdziwej radości. Tylko czy one jeszcze istnieją? Tak! Są wszędzie tam, gdzie jest Bóg. Psalmista mówi, że Pan przychodzi do wszystkich, którzy Go szczerze wzywają. To prawda! Bóg odpowiada na każde nasze wołanie, prośbę i szept. Jest czuły na nasze wezwania. Pomyślmy dziś o własnym zaangażowaniu na modlitwie. Czasem trudno nam modlić się wyuczonymi formułami. Nie rezygnujmy jednak z trwania przy Panu, mówmy do Niego swoimi słowami, w prostocie serca. Zwracajmy się do Niego tak, jak potrafimy. On naprawdę podnosi upadających i pobitych przez życie. On naprawdę przejmuje się nami i nas wspiera. Zawsze jest wierny wobec swego stworzenia. Pozostanie taki na wieki.
Ewangelia: J 5,17-30
Faryzeusze nie wierzyli w Boskie pochodzenie Jezusa. Oburzali się, gdy nazywał Boga swoim Ojcem. Nie przyjmowali, gdy tłumaczył im, na czym polega Ich więź. To odrzucenie zaowocowało potem kontrą - pięknym tytułem Jezusa, jako Syna Boga żywego. Zawarto go m.in. w formule modlitewnej wczesnego chrześcijaństwa, powtarzanej przez mnichów, a teraz przeżywającej swój renesans. Na przekór tym, którzy odrzucają boskość Jezusa, ku niebu ciągle wznosi się wołanie: „Panie Jezus Chryste, Synu Boga żywego, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem”.
Rozmyślając o jedności Jezusa i Ojca Niebieskiego, zwróćmy uwagę na naszą wiarę. Czy fatycznie przyjmujemy to, co powtarzamy w Credo? Jak traktujemy prawdy naszej wiary? Na ile je znamy i nimi żyjemy? Pamiętajmy, że Bóg tak umiłował każdego z nas, że dał nam swojego Syna, który przez śmierć na krzyżu wyrwał nas z mocy grzechu i wiecznej śmierci. Wspomnijmy na Jezusa, który spędzał noce na modlitwie do Ojca. Niech Jego relacja z Najwyższym kształtuje nasze serca i umacnia wiarę.
Co? Gdzie? Kiedy?
