Komentarze liturgiczne - Niedziela, V tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Elżbieta Marek

Pierwsze czytanie: Iz 58,7-10

Post powstrzymuje zło, gasi konflikty, również te zbrojne. Wielka jest moc postu, ale powstaje pytanie: jaki on powinien być, aby okazał się takim potężnym narzędziem pokoju! Modlitwa i post w konkretnej intencji mają wielką siłę. Dlaczego więc wiele osób poszczących jest zdziwionych, że ich modlitwy nie zostały wysłuchane? Pan Bóg wysłuchuje nas, ale dla Niego przede wszystkim ważne są nasze serca – Jemu przede wszystkim zależy na nas, na naszej przemianie, a nie na rozwiązywaniu naszych problemów, obdarowywaniu dobrobytem czy zdrowiem (choć i to daje).

W czasach Trzeciego Izajasza wielu Izraelitów wypełniało religijne przepisy, wśród których był również post. Często jednak był to jedynie religijny, zewnętrzny akt, a serca pozostawały nieporuszone, kamienne. Kiedyś, również w Polsce, dobra materialne zaoszczędzone w czasie postu oddawano osobom potrzebującym wsparcia. Dzisiaj również jest wiele religijnych osób, my także do nich należymy, tak więc i my powinniśmy być czujni, żeby nasz post, który w szczególny sposób zacznie się już wkrótce, nie był tylko zewnętrznym aktem. Post jest wyrzeczeniem, ofiarą służącą większemu przylgnięciu do Boga, lepszemu otwarciu na Jego światło, na dary Ducha Świętego, dzięki którym żyjemy wolą Bożą. A Bóg wysłuchuje przecież i spełnia wszystkie prośby, które są zgodne z Jego wolą, która jest samą miłością. Nie odmawia swojej łaski tym, którzy sercem Mu oddani proszą za swoich braci.

Psalm responsoryjny: Ps 112,4-8a.9

Psalm 112 zawiera obietnicę dla każdego, kto „boi się Pana”, kto całym sercem Mu ufa. Czy ja jestem tym człowiekiem, dla którego jest ta obietnica? Jeśli jestem uczciwy wobec innych, zauważam potrzeby bliskich i bliźnich, potrafię oddać to, co moje, a nie to, co mi zbywa, potrzebującemu i „nie wie lewica, co czyni prawica”, to mogę cieszyć się błogosławieństwem Boga.

Drugie czytanie: 1 Kor 2,1-5

Cuda Jezusa zdecydowanie różnią się od nadzwyczajnych znaków czynionych przez wyznawców innych religii czy też przez różnych współczesnych magów i „uzdrowicieli”. One są podporządkowane głoszonemu Słowu, potwierdzają je i służą Królestwu Bożemu. Same w sobie jakby nie były ważne – wspomagają słowo Jezusa, budząc wiarę wśród słuchaczy. Nie mają nic z uwodzących słów ludzkiej mądrości – taka mądrość nikogo nie przekona. Szkoda wysiłku! Święty Paweł swoim głoszeniem Ewangelii naśladował postępowanie Jezusa. Prośmy o umiejętność demaskowania pokusy nadzwyczajności, szukania sensacji. Słuchajmy w ciszy serca, z pokorą słowa Bożego i wypełniajmy je w naszym „dziś”.

Ewangelia: Mt 5,13-16

Wielu narzeka, że tak wiele jest zła wokół, że nic nie da się zrobić. Gdyby spojrzeć na wątłe światło w ciemności, albo na zwykłą świeczkę zapaloną w mroku nocy zrozumiemy jak wystarczająco oświetla drogę idącym. Tak niewielka ilość soli nadaje smak potrawom. Dlatego niewielu chrześcijan potrzeba, by oświetlić drogę innym. To my mamy być światłem i solą nie zrażając się tym, że jesteśmy mali i słabi. Powinniśmy jednak być otwarci na Ducha Świętego i przejrzyści, aby światło Jezusa oświetlało świat. Możemy sobie zadać kilka pytań, aby zrobić taki rachunek sumienia z bycia uczniem Jezusa.

Czy w życiu osobistym polegamy na własnych siłach, czy na Bogu?
Czy mówimy innym o przebaczeniu, kiedy sami podtrzymujemy urazy i niechęć do bliźnich?
Czy możemy zachęcać do modlitwy kogokolwiek, jeśli lekceważymy ją w naszym życiu?
Czy głosząc Jezusa ubogiego sami umiemy się dzielić?
Czy możemy mówić o czystości, gdy sami mamy nieczyste pragnienia?
Czy budujemy jedność we wspólnocie Kościoła?
Czy oczekujemy wdzięczności w formie ludzkiego uczucia, przywiązania, pochwał, darów?
Czy słabości innych budzą w nas współczucie, czy też jesteśmy „prorokami zła”, wytykającymi innym ich błędy?
Czy szukamy spotkania z ludźmi, czy izolacji?
Czy jesteśmy szczerzy i otwarci?
Czy przyznajemy się do naszych błędów i grzechów?
Jaka jest nasza postawa wobec cierpienia swojego i innych?
Co dzisiaj możemy powiedzieć Jezusowi o świadectwie swojego życia dawanym Jego Ewangelii?