Dylematy hiszpańskiej prawicy

Systematycznie przybywa też – na co również wskazali senatorowie – aktów agresji z powodów religijnych. W 2018 r. łącznie na terenie Hiszpanii doszło do dwustu przypadków nadużyć wobec wolności wyznania, m.in. zakłócania modlitwy i obrażania osób duchownych. Część z tych zdarzeń miała miejsce podczas manifestacji organizacji feministycznych odbywających się na terenie całego kraju w Dniu Kobiet, 8 marca.

Kolejną głośną sprawą dotyczącą agresji feministek wobec symboli religijnych był proces trzech aktywistek, które zorganizowały procesję plastikowego wizerunku waginy na ulicach Sewilli w 2014 r. Kobiety zostały oskarżone przez prawników jednego z katolickich stowarzyszeń o wyśmiewanie praktyk religijnych oraz o nawoływanie do nienawiści. W pozwie feministki zostały oskarżone o celowe prowokowanie katolików, czemu miało służyć ubranie niesionego w procesji przedmiotu w szaty, w jakie zazwyczaj ubiera się figury Matki Bożej podczas hiszpańskich procesji. Choć w orzeczeniu sędzia przyznał, że działanie trzech kobiet mogło prowadzić do negatywnego odbioru wydarzenia przez katolików, to zaznaczył, że nie powinny one zostać ukarane. Wyjaśnił, że ostatecznym celem zorganizowanego przez nie marszu nie było działanie w celach związanych z religią, lecz „jedynie przeprowadzenie manifestacji wynikającej z ich aktywizmu na rzecz praw kobiet”. Ostatecznie oskarżone zostały uniewinnione.

TROSKA O JEDNOŚĆ TERYTORIALNĄ

O ile wywodzące się z nurtu prawicowego ugrupowania polityczne jakoś przełknęły decyzję premiera Pedra Sancheza dotyczącą październikowego przeniesienia zwłok generała Francisca Franco poza Mauzoleum Wojny w Dolinie Poległych, o tyle trudno im pogodzić się z umizgami socjalistów wobec ugrupowań katalońskich separatystów. Po wyborach parlamentarnych z 10 listopada 2019 r. stało się bowiem jasne, że nowy gabinet Sancheza, aby uzyskać wotum zaufania, musi zostać poparty przez 35 posłów skrajnie lewicowego bloku Unidas Podemos, a także liczyć na wstrzymanie się od głosu 13 deputowanych Republikańskiej Lewicy Katalonii (ERC). Ta jednak w zamian domaga się uwolnienia polityków z regionu skazanych za organizację nielegalnego referendum niepodległościowego oraz zgody na przeprowadzenie podobnego plebiscytu po raz kolejny. Żądanie to kontestują trzy centroprawicowe ugrupowania obecne w parlamencie: Partia Ludowa, Ciudadanos i Vox.

Wybory, które wygrała Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (PSOE), zdobywając 120 mandatów w 350-osobowym Kongresie Deputowanych, poprzedziły zamieszki w Katalonii. Doszło do nich krótko po werdykcie hiszpańskiego Sądu Najwyższego, który 14 października skazał dziewięciu polityków separatystycznych na od dziewięciu do trzynastu lat więzienia. W starciach separatystów z policją rannych zostało łącznie ponad 650 osób, z których ponad połowę stanowili funkcjonariusze policji i żandarmerii. Wśród poszkodowanych było też ponad 60 dziennikarzy.

Chaos po jesiennych zamieszkach w Katalonii nie pozostał bez wpływu na decyzje wyborców. Z badań sondażowych wynika bowiem, że 44 proc. głosujących kierowało się przy urnach właśnie kwestią katalońską. Nigdy wcześniej w historii wyborów w Hiszpanii sprawa separatyzmu nie była tak ważna dla wyborców. Sondaż CIS dowodzi, że ugrupowaniem, które najbardziej zyskało w wyborach na kryzysie katalońskim, był konserwatywny Vox. Spośród uprawnionych do głosowania, którzy zmienili opcję polityczną ze względu na sytuację w Katalonii, najwięcej było dotychczasowych wyborców centroprawicowej Partii Ludowej (PP), którzy zdecydowali się zwrócić jeszcze bardziej na prawo i poprzeć Vox.