Jan Paweł II określił krwiodawstwo jako przejaw kultury życia
Czy chrześcijanie mogą korzystać z transfuzji krwi? Znajomi świadkowie Jehowy mówią, że grozi im za to wykluczenie ze zboru, co dla nich oznacza wieczne potępienie. Zadziwia mnie to, bo jednak przy takim stanowisku ryzykują śmierć, i zacząłem o tym myśleć.
Faktycznie, świadkowie Jehowy nie akceptują transfuzji krwi. Bazują na przeświadczeniu, że dusza ludzka zamieszkuje we krwi. Opierają się na tym, że krew z ofiar należała tylko do Boga oraz na biblijnym zakazie jedzenia mięsa z krwią (por. np. Rdz 9,3 n). My katolicy patrzymy na zakazy Starego Testamentu, interpretując je także przez Nowy Testament. Dzieje Apostolskie ukazują nam uchwały Soboru Jerozolimskiego znoszące dużą część przepisów żydowskich (por. 15,28n). Wolno nam więc spożywać niekoszerne jedzenie, np. kaszankę, która zawiera krew. Akceptujemy też transfuzję krwi. W Biblii nie ma ani jednej wzmianki o transfuzji. Ta metoda leczenia powstała piętnaście wieków po Chrystusie. Nie odczytujemy więc tak specyficznie, jak niektóre odłamy protestanckie, przepisów Pisma Świętego. Jednak przez analogię możemy rozumieć zachowanie świadków Jehowy. W tradycji katolickiej także mamy pewien zakaz transplantacji. Otóż nie wolno nam przeszczepiać mózgowia oraz narządów rodnych (jąder i jajników). Taki przeszczep oznaczałby zmianę tożsamości osoby. Więc podobnie jak świadkowie Jehowy uznajemy, że nawet ratując ludzkie życie, trzeba uszanować istotne prawa dane przez Boga.
Kościół zachęca do transfuzji krwi. Widzimy w tym analogię do daru ze swojej krwi, jaki na krzyżu poczynił Jezus i jaki jest przedłużany w każdej Eucharystii. Jan Paweł II określił krwiodawstwo jako przejaw kultury życia. Kościół prosi, aby unikać przy transfuzji komercjalizacji. Handel krwią mógłby zaprzeczać nadprzyrodzonej godności ludzkiej. Nie należy oddawać krwi zarażonej jakąś chorobą, jeśli jesteśmy tego świadomi. Nie wolno też katolikom pobierać krwi bez wyraźnej zgody ze strony dawcy. Krwiodawcę należy poinformować o wszystkich możliwych konsekwencjach, zwłaszcza długoterminowych. Gdyby zabieg przetaczania krwi wyraźnie narażał dawcę na niebezpieczeństwo, należy go zaniechać.
Gdyby ktoś chciał koniecznie dyskutować ze zdaniem świadków Jehowy, to warto zauważyć, że Stary Testament przy zakazach związanych z krwią zawsze mówi o krwi zwierzęcej. Dlaczego więc odnosić to do transfuzji krwi ludzkiej? W przepisach biblijnych trzeba odczytywać ducha, a nie tylko literę (por. Mk 2,27).
Co? Gdzie? Kiedy?
