Na pewno jest to błogosławieństwo dla ludzi, którzy znajdują się w niewoli smutku, a zwłaszcza depresji. W ten sposób Jezus wzmacnia do wyjścia z życiowej zapaści. Uczy umiejętności świadomego przyjmowania i przeżywania bólu. Ułatwia wyrażenie zgody na życie z całym jego realizmem, bez utraty wiary w ostateczny sens.
Często potrzebne jest takie wewnętrzne oczyszczenie. Po wielkim smutku człowiek jest inny: nie tylko coś w nim umarło, ale i coś się narodziło. Wiele prawd o życiu i świecie pozna tylko ten, kto przeszedł przez próbę smutku.
A Chrystus przynosi obiecane pocieszenie przez to, kim jest i co uczynił. Sens tego Błogosławieństwa staje się zrozumiały dopiero w kontekście Paschy Jezusa: Jego przejścia ze sfery lęku, smutku i śmierci do radości zmartwychwstania. Jest to nowa, wyższa jakość życia i inny sposób patrzenia na udręki duszy i ciała. Trzeba też pamiętać, że jednym z tytułów Ducha Świętego jest Pocieszyciel (J 14,16.26).
Jednak chodzi tu o coś więcej niż tylko osuszenie łez załamanych. Benedykt XVI wyróżnia dwa rodzaje smutku: pierwszy to smutek, który stracił nadzieję i dewastuje człowieka od wewnątrz; drugi jest uzdrawiający, bo prowadzi do nawrócenia i stawiania oporu złu w przyszłości. Nazywamy go żalem za grzechy. Przykładem pierwszego jest Judasz, uosobieniem drugiego – Piotr, apostoł. Ale jest też inny obraz: Matki bolesnej, wiernie stojącej pod krzyżem Syna. W świecie kłamstwa i przemocy nie może zapobiec nieszczęściu, ale przez współcierpienie stoi po stronie Skazanego. Kto tak okazuje solidarność z bólem bliźniego, ten odrzuca kompromis ze złem i przyznaje publicznie słuszność prawdzie i dobru.
Smutek, który błogosławi Jezus, wynika więc z przejęcia się nieprawościami świata (Łk 13,34; 19,41-44). W świecie sytych i rozbawionych taki smutek jest rodzajem sprzeciwu wobec tego, co czyni większość i co narzuca reszcie. Psując „zabawę”, jest protestem, oskarżeniem burzącym tzw. „święty spokój”. Gdy świat domaga się współudziału w złu, czasem jedyną możliwością jest przeciwstawienie się przez bierny opór. Gdy zmiana złej sytuacji nie leży w naszej mocy, a nie można w niej nie uczestniczyć, wtedy pozostaje wymowne „bycie smutnym”.
 | ks. Jan Sawicki |
Co? Gdzie? Kiedy?
