Moc szafranu

fot. Barbara Wiśniowska

Praktyki naturalne postrzegane są jako mniej inwazyjne i bezpieczniejsze, dające łagodne objawy uboczne, a działające holistycznie. Lekarze nie zawsze je popierają, nie zawsze też są zaznajomieni z ich działaniem, gdyż ich wykształcenie bazuje na znajomości leków konwencjonalnych. Chorzy na depresję mogą zacząć się cieszyć, bo w ich przypadku nauka udowodniła skuteczność tradycji.

W tradycyjnej medycynie irańskiej szafran od wieków był uznawany za lek na melancholię. Dopiero niedawno, w latach 2001–2004, przeprowadzono na ten temat badania na uniwersytecie w Teheranie. Zakwalifikowano do nich ochotników w wieku 18–55 lat, cierpiących na łagodną i umiarkowaną postać depresji. W trzech badaniach porównano szafran z placebo oraz lekami psychotropowymi. Wyniki były nader ciekawe. Badanie z lekami pokazało, że w grupie leczonej szafranem zmniejszenie nasilenia objawów depresyjnych było podobne jak w grupach

leczonych imipraminą i fluoksetyną, a wystąpiło mniej skutków ubocznych. W porównaniu z placebo szafran wypadł znakomicie. Do tych badań uzyskiwano szafran ze znamion krokusów, co jest metodą dość kosztowną. W latach 2004–2007 odbyła się druga tura badań, ale szafran pozyskano z płatków krokusów. Wyniki były podobne. Badania nad tym tematem prowadzono także na uniwersytecie Murdoch.

Wprawdzie konieczne są jeszcze długoterminowe i szerzej zakrojone badania, niemniej artykuł na ten temat ukazał się na łamach periodyku „Psychiatra”.

Osoby poważnie chore powinny udać się do lekarza, ale pozostałe – nie czekać na depresję, tylko od czasu do czasu częstować się szafranem.

W skład szafranu wchodzą: cukry proste i złożone, białka i aminokwasy, celuloza, tłuszcze, składniki mineralne, sporo witamin z grupy B. Za aktywne składniki szafranu, istotne dla jego właściwości, uważa się olejki eteryczne oraz glikozydy: krocetynę, krocyny, pikrokrocynę i safranal.

  Idziemy nr 06 (849), 06 lutego 2022 r.