Sałatka studencka

fot. Barbara Wiśniowska

Lata studenckie były piękne i straszne. Spędziliśmy je wesoło na zabawach, żartach, głębokich rozmowach. Cieszę się, że w akademiku poznałam wspaniałe przyjaciółki i męża. Miałam wiele zajęć: bywałam didżejem na imprezach, prowadziłam teatr amatorski, kurs tańca i dorabiałam pisaniem sprawozdań dla urzędu miasta oraz sprzedawaniem kosmetyków koleżankom. Studia były na przedostatnim planie w całym tym grafiku.

Źle wspominam wieczny hałas, dym papierosów, karaluchy, przeciągi i nieprzespane noce. Wśród moich przyjaciół nie był problemem alkohol. Bawiliśmy się przednio, opowiadając zagadki, tańcząc i grając w butelkę na pytania. Problem w tym, że w życiu studenta dieta zawsze jest na ostatnim miejscu. Nie umiałam ugotować nic bardziej skomplikowanego niż naleśniki z budyniem… a może mi się nie chciało. Nie byłam jedyna. Współlokatorki też należały do pokolenia słoików, a gdy słoiki z domu im się kończyły, jadły ryż i makaron bez dodatków. W fast-foodach żywiłam się tylko przez pierwszy miesiąc. Później zorientowałam się, że mnie na to nie stać. Czasami szłam na najtańszy obiad do baru mlecznego – na bezwartościowe węglowodany z przewagą glutenu.

Zastanawiałam się, dlaczego warszawskie powietrze i woda tak fatalnie działają na cerę i powodują trądzik. Dziś myślę, że to nie powietrze, tylko nadmiar węglowodanów.

Jednak to nie ja byłam mistrzynią fatalnego odżywiania. Większość chłopców przez całe studia żywiła się zupkami chińskimi, które popijali colą, a jedynym znanym im warzywem był keczup. Wielkie brzuchy, choroby układu pokarmowego i uzależnienie od glutaminianu sodu towarzyszą im do dziś.

Studenta, który wyprowadza się z domu, trzeba uświadomić, że w każdym posiłku powinny znaleźć się warzywa w proporcji znacznie większej niż węglowodany i białka.

Idziemy nr 40 (831), 03 października 2021 r.