Żarłoczność psychiczna, czyli bulimia, należy do schorzeń psychicznych z zaburzeniami łaknienia i postrzegania swego ciała, podobnie jak anoreksja (która często przechodzi w bulimię). Na bulimię zazwyczaj zapadają nastolatki i kobiety w wieku od około 16 do 25 lat.
Ich masa ciała zwykle mieści się w górnych granicach normy i nie wzbudza niepokoju otoczenia. Bulimia objawia się przyjmowaniem olbrzymiej ilości jedzenia w krótkim czasie. Napady obżerania się mogą występować co kilka dni lub wiele razy dziennie, pod wpływem stresu, lęku, sytuacji rodzinnej. Cechą znamienną jest aktywność chorej przeciwdziałająca przytyciu. Dziewczęta prowokują wymioty, przyjmują środki przeczyszczające, zażywają leki moczopędne, bardzo intensywnie ćwiczą oraz okresowo stosują głodówki. Bulimię opisał i nazwał londyński psychiatra Gerald Russell w1979 r.; twierdził, że bulimia wymaga szybkiego rozpoznania i leczenia, bo jest chorobą o gorszym rokowaniu niż anoreksja.
Bulimia to schorzenie przewlekłe, które może prowadzić do śmierci ze względu na liczne powikłania związane z odwodnieniem w wyniku wymiotów i biegunek. Dochodzi wtedy do niedoboru potasu i chloru, które mogą wywołać groźne dla życia zaburzenia rytmu serca, aż do zatrzymania jego akcji. Opisano zaburzenia pracy nerek, charakterystyczne obrzęki ślinianek przyusznych, zniszczenie szkliwa nazębnego oraz nadżerki jamy ustnej i owrzodzenia gardła oraz przełyku. Zaburzenia prowadzą do anemii i zaburzeń cyklu miesiączkowego, a nawet całkowitego zatrzymania miesiączki.
WHO opracowało kryteria, które ułatwiają diagnozę: nawracające epizody przejadania się (co najmniej dwa razy tygodniowo w przeciągu trzech miesięcy); uporczywa koncentracja na jedzeniu i poczucie przymusu jedzenia; usiłowanie przeciwdziałania efektom „tycia” za pomocą prowokowania wymiotów, wymuszanie wydalania stolca, stosowanie głodówek i leków obniżających łaknienie, ocenianie siebie jako osoby otyłej, stały strach przed przytyciem.
U podłoża bulimii jest lęk. Może nim być lęk z braku samoakceptacji, konflikty rodzinne, emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie, brak akceptacji przez rówieśników, np. przy zmianie środowiska. Badania wykazały, że wystąpienie bulimii ułatwia przewlekle podniesiony poziom hormonu stresu – kortyzolu, zaburzenia poziomu hormonu odczuwania głodu – greliny oraz uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu.
Rodzice chorych na bulimię często są w konflikcie ze sobą i dziećmi, nie potrafią kontrolować gniewu i zachowań impulsywnych, są niestabilni emocjonalnie, a ich dziecko nie ma poczucia bezpieczeństwa. Matki dziewcząt z bulimią są charakterystycznie bardzo krytyczne, nadmiernie wymagające i zdystansowane emocjonalnie względem dziecka. Ważne jest jak najszybsze rozpoznanie i leczenie, którego podstawą jest psychoterapia. Wykazano jednak korzystną rolę terapii farmakologicznej fluoksetyną, która, zmniejszając lęk, zmniejsza częstość napadów objadania się.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
