Antyzdrowotna antyedukacja

Popularne portale co i rusz wyjmują z kontekstu i obśmiewają cytaty z podręczników do wychowania do życia w rodzinie, zarzucając, że trąci ono myszką, ideologizuje i wyposaża uczniów w nierzetelną wiedzę. Okraszają tę krytykę emocjonalnymi historiami zrażonych do przedmiotu uczniów, rodziców i nauczycieli. Czy słusznie?

– WDŻ to przedmiot nauczany w szkołach już od 25 lat przez wykwalifikowaną kadrę ok. 15 tys. nauczycieli, z dobrze przygotowanymi podręcznikami i pomocami dydaktycznymi. Badania wykazują, że pełni ważną funkcję profilaktyczną, a także kształtuje postawy prorodzinne, prozdrowotne i prokreacyjne, co w dobie kryzysu demograficznego powinno być jednym z priorytetów polityki państwowej – mówi Agnieszka Pawlik-Regulska, prezes Stowarzyszenia „Nauczyciele dla Wolności”. Jej zdaniem dokładnie odwrotny skutek przyniesie wdrożenie edukacji zdrowotnej, która w zapisie podstawy programowej nie promuje rodziny, nie ukazuje jej wartości, nie podkreśla ważności instytucji małżeństwa ani nie zachęca do posiadania dzieci.

Wbrew informacjom lansowanym w wielu mediach WDŻ jest w większości dobrze odbierany przez młodzież, ceniony przez rodziców, a przede wszystkim skuteczny – wynika z badań Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej (przeprowadzonych wśród ponad 80 tys. uczniów, rodziców i nauczycieli) oraz Instytutu Badań Edukacyjnych (2014–2015), wykonanych m.in. na zlecenie minister Joanny Kluzik-Rostkowskiej (PO). – Wyniki badań jasno wskazują, że młodzież uczestnicząca w zajęciach rzadziej się upija, w mniejszym stopniu korzysta z narkotyków, wykazuje większą chęć posiadania w dorosłości dzieci oraz później podejmuje inicjację seksualną – wymienia dr Szymon Grzelak, założyciel i prezes IPZ. Co ciekawe – dodaje psycholog – okazało się, że efekt w postaci opóźnienia inicjacji seksualnych odnotowano także wśród młodzieży, dla których religia i wiara nie mają większego znaczenia.

IDEOLOGICZNY MELANŻ

W obliczu tak pozytywnych wyników badań wdrożony przez MEN projekt likwidacji WDŻ i wprowadzenia na to miejsce edukacji zdrowotnej zakrawa na krok z naukowego punktu widzenia co najmniej nieracjonalny. Swoją decyzję minister Barbara Nowacka uzasadnia koniecznością rozszerzenia dotychczasowego zakresu nauczania o treści stricte zdrowotne, dotyczące m.in. przeciwdziałania pornografii i seksualizacji oraz radzenia sobie w sytuacjach kryzysowych, co jest tym bardziej konieczne w obliczu złego stanu zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży. – Sęk w tym – mówi Renata Krupa, pedagog i wieloletnia nauczycielka WDŻ – że treści dotyczące zarówno zdrowia psychicznego, jak i pozostałych aspektów zdrowia są w podstawie programowej i materiałach dydaktycznych WDŻ bardzo szeroko poruszane. Znajdziemy tam rozdziały m.in. o seksualności, obronie intymności, zdrowiu psychicznym, emocjach, akceptacji siebie, skutecznej komunikacji, zagrożeniach świata wirtualnego, hejtingu, stalkingu, uzależnieniach, zdrowym stylu życia (dieta, sen, kultura odpoczynku).

Doktor Hanna Dobrowolska, ekspert oświatowy, edukację zdrowotną nazywa „antyedukacją antyzdrowotną”, będącą w rzeczywistości kompilacją i linearnym odwzorowaniem treści zaczerpniętych z podstawy programowej istniejących już przedmiotów, takich jak biologia, przyroda i wychowanie fizyczne. – Twierdzenie – zaznacza specjalistka – że polska szkoła nie wprowadza w temat szeroko pojętego zdrowia i że tylko edukacja zdrowotna może tę lukę zapełnić, jest czystą demagogią. Co więcej – dodaje – twórcy nowego przedmiotu usiłują wpłynąć na emocje rodziców i społeczeństwa, formułując przekaz, że ten, kto sprzeciwia się edukacji zdrowotnej, sprzeciwia się także zdrowiu dzieci i młodzieży.

Pedagog podkreśla, że edukacja zdrowotna w momencie wejścia do szkół 1 września 2025 r. będzie przedmiotem „totalnie nieprzygotowanym pod względem dydaktycznym”. – Stworzenie materiałów dydaktycznych wymaga czasu – przypomina. – Trzeba przygotować podstawę programową, opracować program, do programu napisać podręczniki, do podręczników scenariusze, a do scenariuszy – ćwiczenia i pomoce dydaktyczne. Doliczmy do tego jeszcze długość cyklu wydawniczego. Nie sposób zrobić tego wszystkiego w siedem miesięcy – zapewnia.

Likwidacja WDŻ przy jednoczesnej redukcji liczby godzin lekcji religii przyczyni się do odpływu ze szkół kilkunastu tysięcy rzetelnie przygotowanych nauczycieli oraz blisko 10 tys. katechetów. Spadek liczby nauczycieli promujących wartości etyczne i moralne w połączeniu z pojawieniem się nowego, szkodliwego przedmiotu, nie wróży niczego dobrego.

POCHWAŁA EGOIZMU

– Promowany model edukacji seksualnej typu C przedstawia uczniom jedynie biologiczne aspekty seksualności, pochwala koncentrację na zaspakajaniu popędów, a pomija odpowiedzialność za siebie i drugą osobę – tłumaczy dr n. med. Małgorzata Kępińska z Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy Polskich. – Edukacja zdrowotna, zamiast wychowywać dzieci we wrażliwym i pięknym obszarze ludzkiej seksualności, przyczyni się do produkcji odczłowieczonych robotów, dla których relacje intymne to nic innego, jak aktywność seksualna – wskazuje i dodaje: – Nie do przyjęcia jest zawarta w edukacji zdrowotnej pozytywna ocena egoizmu, programowy zanik wstydu, marginalizacja wartości i norm etycznych, rodzinnych i religijnych. Pod przykrywką troski o zdrowie realizowana będzie systemowa erotyzacja i deprawacja dzieci i młodzieży.

Pomijanie treści związanych z rodziną, promowanie alternatywnych modeli seksualności, brak odniesienia sfery seksualnej do etyki to – zdaniem dr Dobrowolskiej – manipulacja, ideologizacja i wkraczanie w system wartości uczniów. – Są to działania naruszające już nie tylko prawa rodziców, ale i zasady neutralności światopoglądowej państwa – ocenia pedagog.

Nie wspominając już o skutkach stricte demograficznych. – Nie mamy zastępowalności pokoleń, a jednocześnie rośnie liczba młodych ludzi, którzy w przyszłości nie planują mieć dzieci – zaznacza dr Grzelak. – Tymczasem z przeprowadzonych przez nasz instytut badań wynika, że najzdrowszym pod względem zdrowia psychicznego celem dla młodego człowieka jest dążenie do udanego życia rodzinnego. To kolejny argument przemawiający za tym, że edukacja dotycząca zdrowia nie może istnieć w oderwaniu od kontekstu rodziny.

Zdaniem dr Grzelaka jednym z czynników skutecznej pomocy młodzieży w kryzysach psychicznych jest dobra atmosfera w szkole. A taka ma szanse zapanować tylko wówczas, gdy rodzice i nauczyciele potrafią zgodnie ze sobą współpracować, co z pewnością nie będzie miało miejsca, gdy w szkole pojawi się źródło potencjalnych konfliktów, jakim jest nowy, antyrodzinny i antyzdrowotny przedmiot.

Pod sprzeciwem skierowanym przez Koalicję na Rzecz Ocalenia Polskiej Szkoły do MEN podpisało się blisko sto organizacji społecznych. Domagają się one poszanowania konstytucyjnych praw rodziców, rezygnacji z edukacji zdrowotnej i pozostawienia wychowania do życia w rodzinie w programie nauczania. O powstrzymanie planów likwidacji WDŻ apelują także organizacje prorodzinne zrzeszone w Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia. Decyzja MEN – napisał zarząd w oświadczeniu z 4 lutego – oznacza „depriorytetyzację roli rodziny w państwie i społeczeństwie, co jest sprzeczne z dobrem uczniów, rodzin i całego społeczeństwa”.

Artykuł powstał na podstawie konferencji Koalicji na Rzecz Ocalenia Polskiej Szkoły „Ryzykowna edukacja zdrowotna a sprawdzony WDŻ – głos ekspertów”, która odbyła się 3 lutego w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski