28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Chleb nasz powszedni

Ocena: 0
5561
Od tysięcy lat jest obecny niemal we wszystkich kulturach świata. I wszędzie darzony jest szacunkiem.
Chleb to pewien symbol podstawowego pokarmu. W Chinach pieczywo robi się z ryżu, a w Afryce z ziemniaków – mówi Marek Traczyk, pomysłodawca Festiwalu Chlebów Świata, który w tym roku po raz drugi odbył się na warszawskiej Pradze.

Historia chleba zaczęła się ok. 10 tysięcy lat temu. Kiedy pojawiły się pierwsze żarna, zaczęto wytwarzać pierwszą formę mąki. Kultura rolna początkowo rozwijała się w Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Egipcie, później przeniknęła do Europy. Chleb jest nam dobrze znany z kart Starego Testamentu.

Przysmak i dar

Na Bliskim Wschodzie jeden z najbardziej popularnych chlebów to lawasz, który wywodzi się z Armenii. – Robi się go tylko z mąki, wody i soli. Ma formę dużego placka, który można zwinąć, a do środka włożyć farsz – demonstruje na stoisku ormiańskim Andranik Muratyan, od trzech lat student jednej z warszawskich uczelni. – Mamy też oczywiście w Armenii chleb w formie bochenków, ale wolimy lawasz. On był od początku obecny w historii naszego kraju, to nasz symbol. Jemy go na śniadanie, obiad i kolację.

Lawasz jest traktowany jak świętość. Jedna z ludowych legend mówi, że kiedy chleb upada, aniołowie zstępują z nieba i podtrzymują go, żeby nie dotknął ziemi. – Nigdy nie wyrzucamy chleba. Jeśli już nie chcemy go jeść, oddajemy go komuś potrzebującemu – zapewnia Andranik.

Podobnie ten podstawowy pokarm jest traktowany w Azerbejdżanie. – Chleb w naszym języku oznacza dar Boży, dlatego trzeba go szanować. Jeśli Azer widzi na ziemi kawałek chleba, odruchowo zatrzymuje się, podnosi go i całuje trzy razy – mówi Sahib Hasanov, który w Polsce prowadzi restaurację. Chleb typowy dla Azerbejdżanu, tandir chorek, zawiera wiele dodatków i przypraw, na przykład szafran i czarnuszkę. – Ciasto musi być cienkie, zawsze wałkujemy je ręcznie. Pieczemy w takiej temperaturze, żeby nie było za suche. Robimy to w specjalnym glinianym piecu tandir – wyjaśnia Sahib.

Chleb pieczony we Włoszech z wyglądu bardziej już przypomina bochenki, które znamy w Polsce. Jednak Włosi potrafią dostrzec różnicę w smaku. – W Polsce jest inny klimat i gleba, a to wpływa na jakość zboża. Inna jest też gramatura mąki. Znaczenie ma nawet to, skąd pochodzi woda dodana do chleba – wyjaśnia Karol Mokwiński Famoso, Sycylijczyk z polsko-włoskiej rodziny. W jego domu chleb musi stać na stole podczas każdego posiłku. – Kiedy na talerzu zostaje sos, wyciera się go kawałkiem chleba. U nas nie uchodzi to za niekulturalne, lecz całkiem normalne – śmieje się Włoch.

Na stoisku libańskim wypiekane są płaskie chlebki, które podaje się z dodatkiem oliwy i zataru, czyli mieszanki aromatycznych ziół. Częstuje nimi ks. Kazimierz Gajowy, salezjanin, który przez wiele lat był misjonarzem w Libanie. Tam się przekonał, że chleb nie jest tylko zwykłym jedzeniem, ale także narzędziem pomocy w czasie wojny. – W Libanie od ceny za kilogram chleba zależy spokój społeczny. Jeśli cena wzrasta, rodzą się napięcia. W czasie wojny libańskiej, która trwała kilkadziesiąt lat i praktycznie trwa do dzisiaj, zaopatrzenie ludzi w chleb było podstawowym zadaniem nie tylko władzy, ale poszczególnych milicji. Ten, kto dawał chleb, miał większe poparcie społeczeństwa – opowiada. – Największy problem pojawiał się, kiedy zaczynało brakować mąki. W paczkach dostarczanych przez międzynarodowe organizacje pomocowe były nawet czekolada i suszone mięso, ale nie było chleba. Do dziś pamiętam płacz dzieci, nie o słodycze, ale właśnie o chleb.

Mąka i woda wystarczyły, by libańskie matki mogły szybko przyrządzić chleb w formie placków na prymitywnym piecu złożonym z paru kamieni i kawałka blachy. By go upiec, wystarczy 30 sekund. Potem może być przechowywany nawet kilka tygodni. – Dzięki temu chlebowi uratowały się setki tysięcy ludzi, widziałem to na własne oczy – wspomina misjonarz. Ten chleb jest kontynuacją tradycji biblijnej, bo spożywana do dziś żydowska maca jest właśnie przaśnym wypiekiem z mąki i wody.
PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter