– Praca jest najlepszym czynnikiem resocjalizacji. Człowiek, który wychodzi z celi i pracuje przez jakiś czas w ciągu dnia, zapomina o tym, w jakich warunkach się znalazł. Kiedy wraca do celi, to nie myśli o tym, by coś kombinować, bo wie, że następnego dnia też pójdzie do pracy i będzie robił coś innego – mówi ppłk Wojciech Januszewski. Niektórzy więźniowie, mogą podejmować prace zarobkowe w zakładzie karnym lub poza nim. Spłacają wówczas grzywny, alimenty, mogę też pomagać rodzinie lub mieć oszczędności na nowe życie po odbyciu kary.
MODLITWY I AKCJE
Czas spędzony w więzieniu może być okazją do przemyślenia życia i nawrócenia. Z pomocą przychodzi więzienny kapelan. Ks. dr Mirosław Korsak, kapelan archidiecezjalny Służby Więziennej w Białymstoku, na co dzień duchowo wspiera osadzonych. – Pamiętam skazanego, który miał zwyczaj co dzień o 15.00 odmawiać Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Do celi, w której było ich dwóch, dołączył jeszcze jeden, który nie chciał się modlić. Kiedy oni włączali telewizor na transmisję z Łagiewnik, kazali mu się odwracać, by nie oglądał, jeśli nie chce się wspólnie modlić. Koronkę odmawiali jeszcze przez dwa tygodnie po tym, jak skazany, który zapoczątkował tę wspólną modlitwę, wyszedł na wolność – opowiada kapelan.
Skazani włączają się też w różnego rodzaju akcje. Areszt Śledczy w Białymstoku w ubiegłym roku uczestniczył w kampanii 19 Dni Przeciwko Przemocy i Krzywdzeniu Dzieci i Młodzieży. – Na terenie jednostki odbyło się spotkanie z osadzonymi w celu uwrażliwienia ich na krzywdę dzieci i młodzieży. Zajęcia były prowadzone przez przedstawicieli Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Suwałkach. Sami osadzeni także włączyli się w organizację kampanii, wykonali prace plastyczne dotyczące szeroko rozumianej profilaktyki przemocy wobec dzieci. Prace te trafiły na wystawę – mówi st. szer. Kamil Tyburski, rzecznik prasowy dyrektora Aresztu Śledczego w Białymstoku.
Dużym zainteresowaniem cieszy się także akcja robienia pocztówek świątecznych, które są wysyłane do różnych instytucji. Samodzielnie wykonane kartki skazani przesyłają też do rodziny i przyjaciół. Oprócz tego więźniowie włączają się w akcje charytatywne. – Robią różne szkatułki, malują obrazy, piszą ikony, które są przekazywane na rzecz dzieci, m.in. chorych na SMA. Naprawdę się z tego cieszą – zaznacza ppłk Januszewski.
Inne akcje to reperowanie psich bud w ramach umowy ze schroniskiem dla zwierząt czy sadzenie świerków. – Nadleśnictwo z poświęconych przez papieża nasion wyhodowało sadzonki, które skazani posadzili na terenie więzień – wyjaśnia zastępca dyrektora.
PRZYSTANEK WOLNOŚĆ
Pobyt w więzieniu ma służyć temu, by człowiek wyszedł z niego nieco lepszym, żeby choć trochę zrozumiał swoje błędy. Zanim więźniowie skończą odbywać karę i opuszczą więzienne mury, otrzymują podstawowe informacje o tym, jak dziś świat funkcjonuje. Jeśli ktoś w areszcie spędził piętnaście czy dwadzieścia pięć lat, nagle wchodzi w inną rzeczywistość. – Dokształcamy ich, co teraz dzieje się na świecie. Może ich przerazić liczba samochodów, ludzi, nowe budynki. Mamy specjalne programy, które przygotowują więźniów do życia na wolności – mówi były dyrektor.
Celem pracy zespołu jest to, by osadzeni nie wrócili do więzienia. Niestety, większość to recydywiści. – Spotykam na wolności skazanych, którzy twierdzą, że zmienili swoje życie, ale po kilku miesiącach znów widzimy się w więzieniu – mówi ppłk Jarosław Andrzejuk.
Jednak są i tacy, u których resocjalizacja przebiega pomyślnie i więcej nie popełniają przestępstw. – Zawsze myślimy o tych, którzy dzięki nam już tu nie wracają. I to jest sukces! – dodaje zastępca dyrektora.
Co? Gdzie? Kiedy?
