Rozstanie rodziców zostawia w dzieciach ślad na zawsze. Są inne niż rówieśnicy – a potem stają się osobami z syndromem Dorosłych Dzieci Rozwiedzionych Rodziców.
– Rodzice rozstali się, kiedy miałam jedenaście lat. Rozwód nie jest jednorazowym wydarzeniem, to cały proces rozpadu małżeństwa, potem sprawy sądowe, podział majątku – opowiada Magda, dziś mężatka i matka. Najpierw przez trzy lata wybuchały w domu kłótnie. Była świadkiem awantur i konfliktów. – To były najtrudniejsze momenty. Nie miałam poczucia bezpieczeństwa, nigdy nie wiedziałam, w jakiej relacji zastanę rodziców.
Była jedynaczką. Jako dziecko wzięła odpowiedzialność za swoich rodziców. Za mamę większą, bo gorzej sobie radziła niż tata, pojawiały się próby samobójcze, nie wiadomo, na ile udawane po to by zwrócić uwagę ojca. – Pamiętam, jak biegaliśmy i szukaliśmy mamy albo jak wydawało mi się, że połknęła jakieś środki i za chwilę umrze. Ojciec miał kochankę. Kiedy nie było go w domu, chodziłyśmy z mamą sprawdzać, czy jest sam, czy z nią. Mama wysyłała mnie, żebym z nią rozmawiała – wspomina Magda. W szkole była przykładną uczennicą, żyła świadomością, że o wszystko musi zadbać sama, rodzice zajęci są innymi sprawami. Nie lubiła świąt, bo wiedziała, że mogą generować konfrontacyjne sytuacje między rodzicami
Michał miał osiem lat, kiedy ojciec oświadczył w domu, że występuje o rozwód. – To było jak grom z jasnego nieba. Chociaż może czas wcześniejszy trochę nas przygotował. Ojciec pracował za granicą, a my z bratem i z mamą wróciliśmy do kraju – opowiada Michał, dziś mąż i ojciec. – Po pewnym czasie każde z moich rodziców zaczęło prowadzić podwójne życie.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 39 (677), 30 września 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 15 października 2018 r.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
