Dzieci? Naturalnie!

– Płodność jest wyrazem zdrowia organizmu, i to globalnego zdrowia, bo uczestniczy w niej szereg czynników i procesów. Przez swą złożoność jest wrażliwa i łatwo ją uszkodzić – mówi abp Henryk Hoser SAC w rozmowie z Moniką Odrobińską


Z abp. Henrykiem Hoserem SAC, lekarzem medycyny, rozmawia Monika Odrobińska


Czy antykoncepcja godzi w piąte przykazanie?

Odkrycie i rozpowszechnienie antykoncepcji wywołało przewrót i w biologii człowieka, i w medycynie. Po raz pierwszy bowiem medycyna poddała człowieka amputacji czy eliminacji zdrowej funkcji jego organizmu. Dotąd walczyła z patologią, a nie z fizjologią. Antykoncepcja nie jest lekiem! Co więcej: lista powikłań w wyniku stosowania antykoncepcji, zwłaszcza hormonalnej, jest bardzo długa, z nowotworami włącznie.

Płodność to funkcja złożona bardziej niż inne funkcje organizmu – już choćby dlatego, że funkcja rozrodcza rozdzielona jest między kobietę i mężczyznę, mają oni po połowie układu rozrodczego. Płodność jest wyrazem zdrowia organizmu, i to globalnego zdrowia, bo uczestniczy w niej szereg czynników i procesów. Przez swą złożoność jest więc wrażliwa i łatwo ją uszkodzić. Dlatego działanie na rzecz jej usunięcia, anihilacji, a tym jest antykoncepcja, koliduje z piątym przykazaniem, które chroni życie i zdrowie człowieka i jego integralność.


Niektórzy podnoszą argument, że jeśli tylko Kościół zezwoliłby na antykoncepcję, byłoby mniej aborcji…

Wszystkie statystyki dowodzą, że tam, gdzie jest największa praktyka antykoncepcyjna, równie często wykonuje się aborcje. Antykoncepcja i aborcja to ta sama postawa agresji w stosunku do ciała – własnego i nowego, które powstało w wyniku braku skuteczności metod antykoncepcyjnych (istnieje ogromna różnica między skutecznością teoretyczną i praktyczną antykoncepcji). Aborcja nazywana jest przez jej promotorów „drugą linią obrony” przed „niechcianą ciążą”.

Przy długotrwałym stosowaniu antykoncepcji hormonalnej reakcja na jej działanie może spadać, co oznacza coraz mniejszą jej skuteczność (środki hormonalne są dozowane na najniższych dawkach skuteczności). Brak otwartości na życie w przypadku nieplanowanych poczęć prowadzi najczęściej do aborcji. Poza tym wieloletnie podawanie tego typu specyfików może prowadzić do niepłodności – w myśl prawa, że narząd nieużywany zanika (prawo Lamarcka) – w tym przypadku jeśli przez wiele cykli zablokowane było jajeczkowanie, następują zmiany endometrium i sekrecji śluzu szyjkowego. Tak wywołana fala niepłodności właśnie nas dopadła. Krok kolejny? In vitro, któremu dalej towarzyszy brak poszanowania dla życia poczętego i już istniejącego.

W wyniku stosowania antykoncepcji małżonkowie wyzbywają się całościowej akceptacji drugiego człowieka – staje się ona warunkowa: akceptuję cię pod warunkiem, że pozbawisz się funkcji płodności. Są znane wyniki badań nad zjawiskiem dysocjacji więzi małżeńskiej w wyniku stosowania antykoncepcji.


Na czym polega naturalne planowanie rodziny? Pytam Księdza nie jako biskupa, ale jako lekarza.

Dawniej rzeczywiście mówiło się: „naturalne planowanie rodziny” (NPR). Teraz mówi się o „metodach rozpoznawania płodności” (MRP). Warto pamiętać, że na proces poczęcia dziecka składają się również czynniki, na które człowiek nie ma wpływu. A współczesny świat chce zmienić człowieka w twór techniczny z przyciskami „włącz-wyłącz”. Tymczasem płodność małżeńską należy odkryć, poznać i rozeznać i chronić.

Mężczyzna produkuje miliony gamet, tj. komórek rozrodczych, kobieta w tym samym czasie tylko jedną, rzadko więcej w cyklu miesięcznym, i żyje ona ok. 24 godzin. Dni możliwego zapłodnienia jest kilka, nie więcej. Kobieta jest fizjologicznie „zapładnialna” tylko w jednej czwartej swego czasu. Problem to umieć te dni zidentyfikować, bo to właśnie od tego zależy płodność małżeńska.

Niegdysiejszy „kalendarzyk” faktycznie opierał się na obserwacji dotychczasowych cykli i za każdym razem był rachunkiem prawdopodobieństwa. Dzisiejsze metody są symptomatyczne – jak barometr pokazują ciśnienie w danej chwili – należy tylko obserwować objawy na bieżąco. Płodność można monitorować w warunkach laboratoryjnych czy klinicznych z użyciem odpowiedniego instrumentarium (np. USG), ale także w warunkach domowych bez tego zaplecza.


Jakie są więc te domowe metody obserwacji?

Są trzy metody samoobserwacji. Pierwszą jest test termiczny. Kobieta ma niższą temperaturę przed owulacją, a wyższą po niej, co wynika z faz hormonalnych i poziomu metabolizmu. Metoda ta jest dość uciążliwa: różnice w temperaturze mierzy się nie w stopniach, ale w dziesiętnych stopnia; temperaturę należy odczytywać codziennie o tej samej porze, w tym samym miejscu, zapisywać, rysować krzywą na wykresie i ją interpretować.

Druga metoda to metoda „ginekologiczna”. Zaproponował ją nowojorski ginekolog E. Keeffe (1962 r.): kobieta może palpacyjnie wyczuć wysokość położenia szyjki macicy, otwarcie jej kanału oraz jej konsystencję (jeśli twarda jak czubek nosa – okres niepłodny, jeśli miękka jak płatek ucha – płodny). To jednak metoda opierająca się na dość względnych odczuciach i mało dokładna.

Najlepszą metodą jest obserwowanie wydzielanego śluzu szyjkowego. Jego cechy fizykochemiczne i biologiczną funkcję zbadał szwedzki naukowiec prof. Eric Odeblad. Nie wymaga szczegółowych obserwacji, bo kobieta odczuwa, czy go ma, czy nie. To uwrażliwia ją także na wszelkie objawy chorobowe, co umożliwia wcześniejszą interwencję medyczną. Ważne jest uchwycenie początku i końca fazy płodnej. Tego typu samoświadomość to ogromne wyzwolenie kobiety i jej niezależność od lekarza i aptekarza.