Jest – nie tylko moją – przewodniczką po wielkim świecie żydowskiej kultury, tradycji i obyczaju
Dzisiaj bohaterką mojego odcinka jest Bella Szwarcman-Czarnota, która niejeden już raz gościła tutaj w mniejszych czy większych wzmiankach i felietonach, a także w moich radiowych opowieściach w nadawanym o dziwnej godzinie paśmie katolickim Polskiego Radia. Bella jest wybitną tłumaczką literatury, także religijnej, z wielu języków, pisarką i redaktorką miesięcznika „Midrasz”, znawczynią kultury jidysz, wspaniale zna tradycje i zwyczaje judaizmu, jest miłośniczką wielkiej muzyki. I sama zna mnóstwo pieśni, o czym za chwilę. No i jest żoną, mamą i od niedawna babcią zachwyconą wnukiem. Jest też – nie tylko moją – przewodniczką po wielkim świecie żydowskiej kultury, tradycji i obyczaju. To dzięki temu mój udział w oficjalnych instytucjach dialogu katolicko-żydowskiego może nie być tylko teoretyczny. Jakiż byłby ze mnie uczestnik struktur dialogu, gdybym nie mogła go prowadzić twarzą w twarz.
Twarzą w twarz: właśnie tego określenia użyła Bella Szwarcman-Czarnota w swoim przemówieniu, kiedy w miniony piątek, 3 marca, dziękowała w Krakowie za nagrodę im. ks. Stanisława Musiała SJ. Tą nagrodą krakowski Klub Chrześcijan i Żydów „Przymierze” honorował jej – całkowicie indywidualne – zasługi dla dialogu i twórczości w duchu dialogu.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 11 (597), 12 marca 2017 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 22 marca 2017 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
