– Błagam, niech to nie będą kazania! – przestrzega ojciec nastolatek. – Wciągajmy córkę w dialog, chciejmy poznać, co jej siedzi w głowie, co słychać w jej towarzystwie, czego potrzebuje. Dzieci przychodzą do nas najczęściej w chwilach kryzysowych. Tym bardziej więc w tych rozmowach pokazujmy im pozytywne aspekty życia.
Kiedy dziewczyna zaczyna dojrzewać, ojcowie nagle znikają, ustępując pola mamom. – Tata zaczyna być kumplem, bratem łatą. Myślimy, że problemy związane z dojrzewaniem – moda, zainteresowanie chłopcami – to coś, czym powinna się zająć matka. Nie ustępujmy pola, tym bardziej nie wierzmy w „niewidzialną rękę wychowawczą”, np. szkoły czy rówieśników, bo to się zemści! Jeśli nie będziemy aktywni w tym momencie, zostaniemy o tę aktywność poproszeni, ale wtedy, kiedy będzie już jakiś kłopot. Dzieci chcą mieć w nas przewodnika.
Kiedy więc córka wybiera się na dyskotekę w kusym ubranku, to tata powinien zwrócić jej uwagę: chcesz zaimponować pępkiem czy intelektem? Nawet jeśli żona twierdzi: „niech się tak ubierze”. – Dziewczynki muszą wiedzieć, że chłopak to nie jest „taka dziewczyna, tylko inaczej”. Nikt tak dobrze nie wie, co nastoletniemu chłopcu w głowie, jak ojciec – mówi Tomasz Wilk. – W „Zabójczej broni” zanim ojciec wypuścił córkę na randkę, jej chłopaka przestrzegł: „Spróbuj jej coś zrobić, a ja zrobię ci to samo”. A córkę należy uświadomić, że cele, do których dążą ona i chłopak, mogą być różne. Ty się, dziewczyno, poświęcisz i pozwolisz na dotyk, bo robisz to dla wyższych celów, a on właśnie swój cel osiągnął. Widzimy, jak świat stawia dziewczyny w roli zabawki dla mężczyzn. Róbmy coś!
Tomasz Wilk leczył nastolatka uzależnionego od pornografii. W trakcie kilkugodzinnych spotkań z dziewczyną chłopak potrafił nakłonić ją do współżycia trzy razy. Płakała ona, płakał on, ale nie potrafił nic z tym zrobić. – Gdzie był jej ojciec? – pyta psychiatra.
Co to wniesie
Od wychowania są rodzice. Ale dobrze, jeśli wspomaga ich w tym szkoła. – Wychowanie dojrzałych dziewcząt jest kluczem do wychowania społeczeństwa – twierdzi Ewa Korba, dyrektorka szkoły Strumienie. – Dojrzała kobieta jest świadoma swoich mocnych stron, nie ulega presji kultury i mody. Josemaría Escriva mawiał, że kobieta jest powołana, by dać społeczeństwu to, co tylko ona może dać: dobroć, wspaniałomyślność, bystrość, intuicję, wytrwałość. W naszej szkole wzmacniamy te cechy, na które zwraca się uwagę w procesie rekrutacyjnym na amerykańskie uczelnie: pasję, otwartość, kreatywność, błysk w oku, empatię. Prezes jednego z największych banków powiedział kiedyś, że zatrudnia na podstawie cv, ale zwalnia zawsze za brak umiejętności interpersonalnych. Wierzę, że kobieta, która docenia swą tożsamość, w wolny sposób wybiera rolę społeczną – nie tylko odpowiadając na potrzeby rynku, lecz także je kształtując.A co kobieta wnosi do świata biznesu? – Jest bardziej wrażliwa, „łagodzi obyczaje” – mówi Marek Czupryna, biznesmen i ojciec czworga dzieci. – Jest empatyczna, co jest ważne tam, gdzie w grę wchodzi czynnik ludzki; niewielu mężczyzn ma tę zaletę. Kobiety myślą kontekstowo i wielowątkowo. Mężczyzna widzi zadanie, cel, rozwiązanie i chce iść dalej. Kobieta słucha, patrzy, jak inni reagują; podejrzy, kto z kim wypił kawę, i po minie już wie, co kto komu doradził. Jeśli kobieta zostaje szefem, to nie tak jak mężczyzna, który chce na tym stanowisku postawić na swoim i coś udowodnić, ale będzie szefem partnerskim, mentorem, nastawionym na pracę zespołową, a nie współzawodnictwo.
Największe wyzwanie dla kobiety w świecie biznesu i świecie pracy w ogóle? Pogodzenie roli pracownika i macierzyństwa. – Kariera i rodzina są nie do połączenia w pełnym wymiarze – Dominika Figurska, aktorka i mama pięciorga dzieci, stawia sprawę jasno. – Wybór jednej z tych sfer prowadzi do straty w innej. Jako aktywna aktorka i początkująca mama próbowałam sobie udowodnić, że dziecko nic nie zmienia. Niania przywoziła mi dziecko na próby do karmienia. Z czasem doszłam do wniosku, że do pracy zawsze zdążę wrócić, a dzieci potrzebują stałej opieki. Nie należy myśleć, że muszę mieć wszystko. Należy myśleć: wszystko muszę mieć w odpowiednim czasie.
Swoją drogą, macierzyństwo otwiera trzecie oko. – Kiedy rodzi się dziecko, świat wywraca się do góry nogami i wreszcie wszystko jest na swoim miejscu – mówi reporterka i prezenterka telewizyjna Brygida Grysiak. – Kiedy urodziłam Antka, powiedziałam szefowi: już nie będę reporterką na 150 proc. A sobie, że nie będę mamą na 150 proc. Zwłaszcza córkom należy to wtłaczać: nie liczy się perfekcyjność, ale radość z bycia razem. Córki muszą też znać smak porażek i upokorzeń, bo one wzmacniają i dają siłę, by iść dalej. Ale najważniejsze, żeby wzrastały w poczuciu: aby być kimś, trzeba być sobą.
A jak być pracującą mamą, kiedy świat nas przekonuje do perfekcjonizmu? – W aktorstwie jest taka zasada: kiedy uczę się nowej roli, nie pytam, „jak mam zagrać”, ale „co to wniesie”. W życiu też siebie pytam: do czego chcę wychować dzieci? Wiem, że do miłości i szczęścia, ale nie jest to łatwe zadanie. Dlatego na każdym kroku przypominam sobie maksymę Urszuli Ledóchowskiej: „Kto daje dzieciom Boga, daje im wszystko; kto nie daje dzieciom Boga, nie daje im nic”. Uczę je więc, żeby zawsze pamiętały, że mają Kogoś nad sobą – mówi Dominika Figurska.
 | Monika Odrobińska |
Co? Gdzie? Kiedy?
