Nie zgadzam się

Staś z Marysią i ich tata wrócili w sobotę z Niepokalanowa, z pielgrzymki Przymierza Rodzin, i wysiedli z pociągu prosto na zbierającą się w centrum Warszawy gejowską demonstrację. Nie mogli zrozumieć, co na czele tamtego tłumu robią ludzie z małymi dziećmi! Wracający późniejszymi pociągami pielgrzymi doznali szoku na widok bluźnierczej instalacji imitującej ołtarz i sprawowaną na nim Mszę Świętą! Demonstracji pilnowała gęsto rozstawiona policja, bo podobno na tym polega wolność zgromadzeń. I demokracja też podobno polega na wolności zgromadzeń. – Babciu, ty chyba też napiszesz o tej hecy z elgiebete? – zapytał nasz wnuk czternastolatek i nolens volens piszę, bo zgody na takie „hece” być nie może.

Mamy teraz czas papieskich rocznic i przypominaliśmy niedawno, co mówił do nas na ten właśnie temat św. Jan Paweł II dwadzieścia lat temu. Że demokracja bez wartości obraca się przeciw sobie, bo zamienia się totalitaryzm.

Chwilę wczesniej pożegnaliśmy zagraniczną przyjaciółkę, która trafi ła akurat na czas naszych papieskich i narodowych rocznic. Była zachwycona koncertem papieskim, jaki 2 czerwca odbył się na placu Piłsudskiego w Warszawie. Przyjaciółka nie ma polskich korzeni, nie zna polskiego – choć przez lata nauczyła się wiele słów rozumieć – i nie jest katoliczką. Ale przyjaźni się z nami od lat i przyjeżdża do Polski regularnie. Toteż przekaz koncertu był dla niej oczywisty.

Pamięta przecież stan wojenny w Polsce, który uniemożliwił jej przyjazd do nas na święta, i pamięta swoją walkę, by dotarł wtedy jej pełen nadziei telegram. Pamięta paryskie parafie, poprzez które szła pomoc dla polskich rodzin. Pamięta lato 1982 r. i obchody rocznicy porozumień sierpniowych w Gdańsku, kiedy przed pałkami milicji uratowało nas wnętrze Bazyliki Mariackiej. I wiele innych szczegółów z naszej historii, które poznawała przez rodzinną przyjaźń.

Stąd jej entuzjazm dla koncertu, który pokazywał, jak z tamtej pierwszej wizyty Jana Pawła II wyłoniła się „Solidarność” i później wolna Polska. Nasza przyjaciółka nie kryła, że dla niej jest to sukces całego państwa i narodu – podobnie jak wybory 4 czerwca 1989 r. – To jest fantastyczne – mówiła – że się to wszystko wydarzyło, że świętujecie te rocznice, jest wspaniałe. Ale dlaczego jedni drugim wydzierają sobie ten sukces, który należy do całego pokolenia i całego państwa?

Bo własne państwo jest dla niej wartością niekwestionowaną, niezależnie od poglądów! Polityka – mówi nasza Francuzka – nie jest najważniejsza.

Ale na tym przecież polega demokracja, że każdy może politykę uprawiać. Wciąż się tego podobno uczymy.

Czy to jest jednak – wracam do początku tego felietonu – nauka demokracji, czy brak odwagi w obronie naszych wartości? Brak sprzeciwu zastępujemy przyzwoleniem na te wszystkie bluźniercze spektakle, instalacje i demonstracje. I tak zwaną tolerancją dla wściekłej – bo już „bezpardonowa” jest za słabym określeniem – walki z Kościołem i chrześcijaństwem. I dla lansowania deprawacji i demoralizacji. A przecież za każdym razem można powiedzieć: „Nie zgadzam się”.

Właśnie w imię demokracji – i własnego państwa – musimy bronić tych wartości, bez których ona zamienia się w swoje przeciwieństwo.