Poławiacze skarbów

Choć to zajęcia wokalne, poprzedza je rozgrzewka całego ciała – bo chwalić Boga trzeba całym sobą. A potem: baloniki, czyli nadymanie policzków, karpie, czyli ruszanie dzióbkami jak ryba, i koniki, czyli kląskanie językiem, wreszcie rytmicznie wyrzucane: t, p, sz, s, sz, ś, sss, bbb, które płynnie przechodzi w melodię ćwiczoną w kolejnych tonacjach: nosowo jak kaczuszki, nisko niczym olbrzymie bombki choinkowe, piano niczym myszki. Dobra zabawa zaczyna się od rozśpiewki i trwa aż do końca zajęć. Nawet listę obecności sprawdza się śpiewająco, ćwicząc tym samem sztukę wokalnej improwizacji. I wreszcie miód na uszy: śpiewanie na głosy. Ale najpierw mozolna nauka i powtarzanie trudnych fragmentów, aż wyjdą.

WIARA CZYNI CUDA

– Szkółka TGD to wspaniałe miejsce rozwoju, bo zajmują się nim profesjonalni, aktywni muzycy, i misja polegająca na przekazywaniu treści ewangelicznych – mówi Agnieszka Kulczycka, mama sześcioletniej Blanki i jedenastoletniej Liliany, która zyskawszy szlif w szkółce, już występuje w zespole Małe TGD.

Rodzice są spokojni, bo dzieci mają tu kontakt z bezpiecznymi treściami, które chłoną podskórnie. – Uwielbiam słuchać Blanki i Liliany wyśpiewujących w domu piosenki, które ćwiczą w Szkółce – mówi pani Agnieszka. – Choć zajęcia odbywają się tylko raz w tygodniu, dzieci szybko się rozwijają. Widzę, jak otwierają się emisyjnie: śmielej dzięki temu mówią, łatwiej pracują głosem.

Wśród uczestników Szkółki – od szóstego do dwunastego roku życia – nie brakuje żywych sreberek, ale ciocia Mimi na wszystkich ma metodę. Są zasady, dlatego przywołanie dyscypliny na zajęciach przychodzi szybko. Mimo to panuje luźna atmosfera. Luźna, ale nie luzacka. Rozkładających się na krzesłach kilkulatków ciocia Mimi zaraz przywołuje do porządku. – Staram się traktować dzieci poważnie – mówi prowadząca zajęcia przy ulicy Mińskiej w Warszawie ciocia Mimi, czyli Monika Wydrzyńska, chórzystka i solistka w zespole TGD, oczywiście z wykształceniem muzycznym. – Nie oznacza to, że schodzę do ich poziomu, ale wszystkie ich wypowiedzi, żarty czy wątpliwości traktuję serio. Dzięki temu one czują się bezpiecznie i otwierają się na śpiewanie.

Szkółki TGD działają od siedmiu lat. Ich pomysłodawcą był Filip Wojnar, menedżer zespołu TGD. – Od dawna myśleliśmy o zespole dziecięcym – mówi Piotr Nazaruk, współtwórca Szkółki TGD i człowiek orkiestra: kompozytor, dyrygent, pedagog, wokalista i multiinstrumentalista, nauczyciel śpiewu zespołowego, wreszcie lider i twórca repertuaru pop-gospelowej formacji TGD. – Kiedy w 2010 r. nagrywaliśmy płytę „Liczy się każdy dzień”, do utworu „Wiara czyni cuda” zaprosiliśmy nasze dzieci. Maluchy wniosły wiele energii i radości. Podczas występu w programie telewizyjnym spontanicznie przedstawiłem je jako Małe TGD. Wkrótce Filip rzucił propozycję założenia szkółki, z której wyłonilibyśmy potem dziecięcą formację TGD.

GÓRY DO GÓRY

Szkółki zaczynały od 30 uczestników, dziś to już niemal 400-osobowa rodzina. Do Szkółek w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku i Krakowie w tym roku dołączyły te w Olsztynie, Katowicach, Wrocławiu i Toruniu. Początkowo zajęcia prowadził Piotr Nazaruk z Kamilą Pałasz. – Kamila ma doskonały kontakt z dziećmi, wobec tego ja wycofałem się na pozycję aktywnego akompaniatora – mówi pan Piotr. – Śpiewaliśmy standardy i prostsze utwory TGD, ale marzyło nam się stworzenie specjalnego repertuaru dziecięcego. Pewnego dnia Kamila przyniosła utwór z aranżacją opartą na mocnym bicie, i to chwyciło wśród dzieci. Postanowiliśmy iść w tę stronę.