Prawdziwa władza jest służbą

Tytułowe sformułowanie nie jest żadną aluzją polityczną, choć jeśli ktoś chciałby wykorzystać te słowa w rozmowie z politykiem, nie mam nic przeciwko temu. Zwłaszcza że ich autorem jest sam papież Franciszek. Zdanie pochodzi z czasów, kiedy Jorge Mario Bergoglio, jeszcze jako arcybiskup, a później kardynał, był metropolitą Buenos Aires, i stało się tytułem zbioru jego kazań, konferencji i listów na temat edukacji, katechezy i wychowania oraz świata kultury, w tym kultury narodowej. Kardynał Bergoglio stale powraca tam do kwestii – jak pisze we wstępie argentyński wydawca – „tworzenia wspólnoty obywatelskiej”, wzywając do „pokazywania radości i satysfakcji płynącej ze wspólnego budowania domu, naszej ojczyzny”. Przypomina, że „chodzi o rewolucję opartą na społecznej więzi płynącej ze służby. Prawdziwą władzą jest służba”. Naszym zadaniem – uczy – jest „wejście w przestrzeń służebności, w obszar naszej troski o wspólne dobro; dobrem tym jest zaś prawdziwa ojczyzna”.

Książka ukazała się w Polsce w 2013 r., jako jedna z kilku pozycji pokazujących drogi myślenia i nauczania nowego – wtedy – papieża. Były też „Wymagania i pasja. O wychowaniu chrześcijańskim”, skierowana głównie do wychowawców chrześcijańskich, pełna praktycznych porad, szacunku i zrozumienia dla ciężkiej pracy nauczycieli i katechetów, ale też pełna optymizmu i płynącej z głębi wiary nadziei. Była książka „Otwarty umysł – wierzące serce. Rekolekcje Ojca Świętego Franciszka” ze wstępem abp. José Maríi Aranceda, metropolity Santa Fe de la Vera Cruz, który napisał, że „książka ma charakter świadectwa – można powiedzieć, że przekazuje lata doświadczeń zdobytych podczas życia i pracy kapłana, nauczyciela i pasterza”. Była książka „Zepsucie i grzech” o grzechu korupcji zżerającej społeczeństwo argentyńskie. W każdej z tych książek znajdziemy teksty płynące z głębokiej wiary, znajomości Pisma Świętego, mocno zakorzenione w argentyńskiej tradycji i literaturze. Pisałam o nich zarówno wtedy, w 1913 r., jak i w kolejnych latach, odwołując się niejeden raz do ich bogatych treści. Nasz tygodnik był patronem medialnym tych edycji.

I w każdej z tych książek – w niezliczonych kazaniach, listach, rozważaniach i konferencjach – kard. Bergoglio wracał do encyklik, adhortacji i innych tekstów Jana Pawła II. W niczym jednak nie przeszkodziło to – także niezliczonym – ludziom złej woli oraz zwyczajnym niedoukom w lansowaniu szkalującej papieża Franciszka tezy o jego rzekomym niechętnym stosunku do nauczania Jana Pawła II. Zapewne nawet teraz, kiedy włoskiemu księdzu opowiedział o swoich fascynacjach postacią papieża Polaka – pisaliśmy o tym kilka tygodni temu i wracamy do tematu w tym numerze – znajdą się publicyści, także w koloratkach, którzy dalej będą powtarzać swoje tezy. A za nimi naiwni, którym nie przyjdzie do głowy, że można sięgnąć do źródeł. Z okazji siódmej rocznicy pontyfikatu Franciszka, na przykład.